نقش ميانجي صميميت زناشويي در ارتباط بين خودمتمايزسازي و سبك‌هاي دلبستگي با رضايت جنسي در زنان پرستار

مقدمه: پرستاران نقش مهمي در سلامت هر جامعه اي بر عهده دارند، كه با توجه به حجم كاري زياد و خسته كننده آنان در محيط كار، برخي مواقع نمي توانند به خوبي مسائل مرتبط با جنسي را در زندگي خود را حل نمايند. اين موضوع مي تواند منجر به كاهش كيفيت روابط زناشويي در زندگي آنان منجر شود. مطالعۀ حاضر با هدف تعيين نقش ميانجي صميميت زناشويي در ارتباط بين خودمتمايزسازي و دلبستگي با رضايت جنسي در پرستاران انجام گرفت. روش كار: پژوهش حاضر از نوع  همبستگي با روش مدل‌يابي معادلات ساختاري بود. جامعۀ آماري شامل تمام زنان پرستار بيمارستان‌هاي شهر يزد در سال 1396 بود كه با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي چند مرحله‌اي، 200 نفر از آن‌ها براي پژوهش انتخاب شدند. جهت جمع‌آوري اطلاعات از پرسشنامه‌هاي خودمتمايزسازي اسكورن و فريدلندر (1998)، سبك دلبستگي كولينز و ريد (1990)، صميميت زناشويي واكر و تامپسون (1983) و رضايت جنسي هادسون، هريسون و كروسكاپ (1981) استفاده شد. براي تحليل داده‌ها از نرم افزار SPSS-21 و مدل‌يابي Amos-24 استفاده شد. يافته‌ها: يافته ها نشان داد دلبستگي ايمن (0.001 P)، دلبستگي اجتنابي (0.01 P) و صميميت زناشويي (0.001 P) تأثير مستقيم معناداري بر رضايت جنسي مي گذارند. همچنين دلبستگي اجتنابي (0.01 P) و دوسوگرا (0.05 P) بر صميميت زناشويي اثر مستقيم و معناداري دارد. دلبستگي اجتنابي (0.01 P) و دوسوگرا (0.05 P) از طريق صميميت زناشويي بر رضايت جنسي تأثير غير مستقيم دارد. اثر غيرمستقيم خود متمايزسازي و دلبستگي ايمن به واسطه صميميت زناشويي بر رضايت جنسي به لحاظ آماري معنادار نيست (0.05 P). همچنين اثر مستقيم خود متمايز سازي و دلبستگي ايمن بر صميميت زناشويي معنادار نشده است (0.05 P). نتيجه‌گيري: استفاده از آموزش‌هاي مؤثر جهت تعديل سبك دلبستگي و ارتقاء صميميت زناشويي پرستاران مي‌تواند به افزايش رضايت جنسي پرستاران كمك نمايد و درمانگران نيز مي‌توانند با به كارگيري اين راهبردها به نتايج مطلوبي دست يابند.