ارائه طرح‌هاي پيشنهادي مسكن روستايي با توجه به الگوهاي توسعه يافته خانه‌هاي بومي در منطقه گيلان

امروزه شيوه ساخت خانه‌ها با سبك بومي در مناطق روستايي در حال از بين رفتن است و تنها برخي خانه‌هاي بومي موجود با تغييراتي كه در معماري آنها براي رفع نيازهاي ساكنان اعمال شده است امكان بقا و حضور در محيط روستا را دارند. هدف پژوهش حاضر بررسي و مستندسازي الگوهاي تغييرات در معماري بومي خانه‌هاي روستايي و ارائه طرح‌هاي پيشنهادي مسكن بر اساس اين تغييرات است. در راستاي هدف كاربردي پژوهش كه حفظ وجهه بومي خانه در روستا است از روش بررسي توصيفي-تحليلي استفاده شده است كه در آن با استفاده از مطالعات كتابخانه‌اي – اسنادي و ميداني، داده‌هاي اوليه پژوهش شامل پلان وضع موجود و پرسش از ساكنان در ارتباط با نحوه تغييرات گردآوري گرديد. در اين پژوهش پنج خانه با الگوي مشترك اوليه از بين ۲۰ خانه بومي در روستاي طولارود بالا در بازه زماني سال‌هاي 1398-1400 به صورت هدفمند و غيراحتمالي انتخاب شدند. از روش نحو فضا جهت تجزيه و تحليل اطلاعات استفاده شد. مقايسه تطبيقي مؤلفه‌هاي نحو فضا بر روي مشخصه‌هاي خانه بومي صورت پذيرفت سپس از طريق استدلال استنتاجي مطابقت مشخصه‌ها در الگوهاي تكويني ممكن به انتخاب طرح‌هاي پيشنهادي منجرگرديد. بر اساس نتايج ويژگي‌هايي همچون عمق كم (ميزان 1) و هم پيوندي بالاي ايوان (متوسط ميزان 7) و قرارگيري ايوان در لايه اوليه خانه (لايه 1- 2) از ويژگي‌هاي معماري بومي بوده كه با اضافه شدن فضاهاي جديد و مرتفع نمودن نيازهاي ساكنان همچنان اين ويژگي‌ها باقي مانده است. در انتها بكارگيري طرح‌هاي معماري تكويني منطبق بر الگوي بومي در ساخت مسكن براي روستاييان، به جاي الگوهاي شهري در حال اجرا پيشنهاد مي‌گردد.