عوامل فردگرايانه موثر بر گرايش به رفتارهاي پرخطر در بين جوانان شهر كاشان

گرايش به رفتارهاي پرخطر از آسيب هاي اجتماعي فراگير در بين جوانان است، كه علاوه بر شرايط اجتماعي و محيطي، تمايلات افراد محرك اصلي در گرايش به اين رفتارها محسوب مي شود. اين پژوهش با هدف بررسي نقش متغيرهاي عامليتي و فردگرايانه در گرايش به رفتارهاي پرخطر در بين جوانان كاشاني انجام شده است. روش تحقيق به كار رفته در پژوهش حاضر پيمايشي بوده و نمونه آماري پژوهش تعداد 552 نفر از جوانان شهر كاشان بوده كه براساس فرمول كوكران، به روش نمونه‌گيري احتمالي متناسب با حجم به عنوان نمونه نهايي انتخاب گرديدند. پايايي پرسشنامه بر اساس ضريب آلفاي كرونباخ و اعتبار آن بر اساس نظرات افراد متخصص دانشگاهي صورت گرفته است. براي تحليل استنباطي و سنجش ارتباط بين متغيرهاي مستقل و وابسته از تحليل عاملي، آزمون هاي آماري همبستگي پيرسون و آزمون‌هاي T مقايسه زوجي با استفاده از نرم افزارهاي SPSS 25 استفاده شده است. يافته هاي پژوهش حاكي از اين بوده است كه بر اساس جنسيت گرايش پسران بيشتر از دختران به رفتارهاي پرخطر بوده است. همچنين نتايج آزمون فرضيات؛ احساس تنهايي، داغ شكست، احساس تنهايي ناشي از شكست و تمايلات لذت‌جويانه با بروز رفتارهاي پرخطر معني دار بوده است. در نتيجه با كاهش كاركرد و نقش‌آفريني خانواده و ساير عاملان جامعه‌پذيري، جامعه شاهد گسترش رفتارهاي پرخطر و بازتوليد آن در نسل‌هاي بعدي خواهد بود.