شناسايي موانع توسعه ديپلماسي ورزشي در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران

هدف از اين پژوهش شناسايي و اولويت‌بندي موانع توسعه ديپلماسي ورزشي در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران بود. فرآيند پژوهش شامل دو مرحله بود، مرحله اول پژوهش شامل: تحقيق كيفي از نوع پديدار شناسي (با استفاده از ابزار مصاحبه با اساتيد دانشگاه و نخبگان، مطالعه مقالات، كتب، اسناد و مدارك)، مرحله دوم پژوهش شامل: تحقيق كمي از نوع توصيفي- تحليلي (با استفاده از روش دلفي و AHP). جامعه آماري در بخش كيفي كليه مديران و متخصصان صاحب‌نظر در ارتباط با موضوع ديپلماسي ورزشي بودند و از آنجايي كه در روش‌هاي كيفي، تعداد نمونه‌ها از قبل تعيين نمي‌شود در نتيجه تا جايي كه نسبت به موضوع تحقيق اشباع نظري حاصل شد مصاحبه ادامه يافت، بنابراين در اين مرحله از دو روش نمونه‌گيري هدفمند و گلوله برفي استفاده شد در بخش كمي و در بخش دلفي نيز جامعه آماري پژوهش شامل 20 نفر از اساتيد نخبه دانشگاهي متخصص در حوزه مديريت ورزشي، علوم سياسي و مديريت راهبردي بود كه با استفاده از روش نمونه گيري غيراحتمالي در دسترس انتخاب شدند. در بخش AHP نيز جامعه آماري تلفيقي از نخبگان در بخش مصاحبه و اساتيد دانشگاهي آگاه به موضوع در بخش دلفي بود كه به روش نمونه گيري غيراحتمالي در دسترس انتخاب شدند. روايي ابزار در بخش كمي مورد تاييد 5 نفر از متخصصان و اساتيد خبره بود و در بخش كيفي نيز نتايج به دست آمده از مصاحبه در اختيار مصاحبه شونده ها قرار گرفت تا درباره صحت آنها اظهارنظر كنند. پايايي در بخش كيفي نيز از طريق توافق درون موضوعي كدهاي استخراجي مورد تاييد قرار گرفت. نتايج پژوهش نشان داد كه بي توجهي وزارت ورزش و جوانان و وزارت امور خارجه به مسائل بين المللي ورزشي، موانع ايدئولوژيكي و تعارضات برخي ارزش هاي جمهوري اسلامي با قواعد و هنجارهاي حاكم بر ورزش جهان و نبود سياست گذاري و برنامه هاي فاقد رويكرد ديپلماسي ورزشي، به ترتيب از مهمترين موانع پيشروي توسعه ديپلماسي ورزشي جمهوري اسلامي ايران مي باشد. پيشنهاد مي شود كه دستگاه ديپلماسي و دستگاه ورزش به عنوان متوليان اصلي اين حوزه به تنظيم آيين نامه اي كه روابط بين المللي ورزشي را تعريف و پشتيباني كند، مبادرت ورزند.