توسعه يك مساله تخصيص قابليت اطمينان– اجزاي مازاد با محدوديت‌هاي فازي و در نظر گرفتن ريسك شكست سيستم (مطالعه موردي: اتصالات بال يك سازه پروازي)

در مساله تخصيص قابليت اطمينان-اجزاي مازاد، هدف اصلي بيشينه سازي قابليت اطمينان سيستم با افزودن اجزاي مازاد موازي و يا افزايش قابليت اطمينان اجزاي تشكيل دهنده است. در اين مقاله تابع هدف كمينه سازي ريسك شكست سيستم نيز به مدل اضافه شده و اين مساله دو هدفه با در نظر گرفتن محدوديت هاي فازي هزينه، وزن و قابليت اطمينان اجزاء، مدل سازي شده است. براي تعيين تابع هدف ريسك شكست سيستم از روش تحليل اثرات و حالت شكست استفاده شده است كه در آن عدد اولويت هر ريسك از حاصل ضرب مقادير شدت، كشف و احتمال وقوع ريسك به دست آمده و احتمال وقوع هر ريسك نيز به صورت تابعي از تعداد و قابليت اطمينان اجزاي مازاد مرتبط با ريسك تعريف مي گردد. با توجه به اين كه پيچيدگي حل مساله تخصيص قابليت اطمينان-اجزاي مازاد از نوع چندجمله اي سخت است، براي حل مدل، الگوريتم بهينه سازي فاخته اصلاح شده پيشنهاد شده و از آن در يك سيستم واقعي شامل اتصالات بال يك سازه ي پروازي تعميرناپذير استفاده شده است. نهايتاً صحت و كارايي مدل پيشنهادي و روش حل بررسي و تاييد شده است.