بررسي شيوع آسيب‌پذيري و عوامل مرتبط با آن در سالمندان بستري در بيمارستان

مقدمه: يكي از پيامدهاي مورد انتظار سالمندي جمعيت، افزايش شيوع آسيب‌پذيري است. آسيب‌پذيري در صورت تداوم، احتمالاً تبعاتي براي زندگي فردي و اجتماعي سالمند در جامعه به همراه دارد. بنابراين مطالعه حاضر با هدف تعيين شيوع آسيب‌پذيري و عوامل مرتبط با آن در سالمندان بستري در بيمارستان انجام شد. روش كار: پژوهش حاضر، يك مطالعه توصيفي- تحليلي از نوع مقطعي است كه بر روي 120 نفر از سالمندان بستري در بيمارستان‌هاي منتخب دانشگاه علوم پزشكي ايران كه به روش نمونه‌گيري آسان (convenience) وارد مطالعه شدند، انجام شد. داده‌ها از طريق فرم مشخصات دموگرافيك و پرسشنامه شاخص آسيب‌پذيري تيلبرگ (Tilburg Frailty Indicator) جمع‌آوري شد. تجزيه و تحليل داده‌ها با آزمون‌هاي تي مستقل، آناليز واريانس و ضريب همبستگي پيرسون، با استفاده از نرم‌افزار كامپيوتري SPSS نسخه 22 انجام گرديد. يافته‌ها: 64.2 درصد سالمندان، مرد بودند. ميانگين سني شركت كنندگان در مطالعه 8.11±68.3 بود. 62.5 درصد نمونه هاي پژوهش، آسيب پذير بودند. حيطه اجتماعي آسيب پذيري به‌عنوان شايع‌ترين و فراگيرترين حيطه آن شناسايي شد. حيطه‌هاي رواني و فيزيكي آسيب‌پذيري نيز به ترتيب در جايگاه‌هاي بعدي از نظر شيوع قرار گرفتند. آسيب‌پذيري همچنين با ويژگي­ هاي جمعيت شناختي مختلفي ازجمله سن (P=0.026)، جنسيت (P=0.021)، وضعيت تأهل (P= 0.035)، سبك زندگي (P=0.014) و غيره رابطه معني دار آماري داشت. نتيجه­ گيري: بر اساس يافته‌ها، آسيب‌پذيري كلي و همچنين به تفكيك در هر سه حيطه فيزيكي، رواني و اجتماعي آن در بين سالمندان بستري در بيمارستان از شيوع نسبتاً بالايي برخوردار است و با عوامل مختلفي در ارتباط است.