رابطه جهت‌گيري هدف و اهمال‌كاري تحصيلي با فرسودگي تحصيلي با تأكيد بر نقش ميانجي خودتنظيمي تحصيلي در دانشجويان پرستاري

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف، رابطه جهت‌گيري هدف و اهمال‌كاري تحصيلي با فرسودگي تحصيلي با تأكيد بر نقش ميانجي خودتنظيمي تحصيلي در دانشجويان پرستاري انجام گرفت. روش كار: روش پژوهش همبستگي با استفاده از مدل‌سازي معادلات ساختاري است. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانشجويان پرستاري دانشگاه علوم پزشكي بجنورد در سال تحصيلي 99-1398 كه از ميان آن‌ها تعداد 303 نفر با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي مرحله‌اي انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه فرسودگي تحصيلي مسلش و جكسون (1981)، مقياس اهمال‌كاري تحصيلي سولومون و راثبلوم (1984)، پرسشنامه راهبردهاي انگيزش براي يادگيري (MSLQ) پينتريچ و دي گروت (1990) و پرسشنامه سنجش جهت‌گيري‌هاي هدفي اليوت و مك گرگور (2001) كه همگي از اعتبار و پايايي قابل‌قبولي برخوردار بودند. به‌منظور تجزيه‌وتحليل داده‌ها از نرم‌افزار Amos-24 استفاده گرديد. نتايج: نتايج نشان داد تمام شاخص‌هاي مدل تدوين‌شده تحقيق، در دامنه مطلوب قرار دارند. در حالت كلي شاخص‌هاي برازش در دامنه‌هاي موردقبول مي‌باشند. همچنين رابطه بين جهت‌گيري هدف و اهمال‌كاري تحصيلي با فرسودگي تحصيلي معني‌دار نمي‌باشد اما بين خودتنظيمي تحصيلي و فرسودگي تحصيلي رابطه معني‌داري برقرار است. همچنين خودتنظيمي تحصيلي نقش ميانجي بين جهت‌گيري هدف و فرسودگي تحصيلي ايفا مي‌كند اما خودتنظيمي تحصيلي نقش ميانجي بين اهمال‌كاري تحصيلي و فرسودگي تحصيلي ايفا نمي‌كند. نتيجه‌گيري: مسئولين دانشگاه‌هاي علوم پزشكي موضوع فرسودگي تحصيلي دانشجويان را به‌طورجدي موردتوجه قرار دهند و برنامه‌ريزي‌هاي مناسبي را در قالب برنامه‌هاي بلندمدت براي كاهش آن تدارك ببينند.