الگوي تبيين فرسودگي شغلي براساس سرمايه‌هاي روان‌شناختي و خودتمايزيافتگي با ميانجي‌گري ادراك مسئوليت اجتماعي در پرستاران دانشگاه علوم پزشكي تهران

مقدمه: فرسودگي شغلي از جمله خطرات شغلي است كه در سال­هاي اخير مورد توجه قرار گرفته و به عنوان يكي از مشخصه هاي اصلي استرس شغلي، بر فرد و سازماني كه وي در آن مشغول به كار است، اثرات سوء متعددي خواهد داشت. روش: اين پژوهش از لحاظ نحوه گردآوري داده ها، در زمره پژوهش‌هاي توصيفي از نوع همبستگي و مدل يابي معادلات ساختاري (SEM) و از نظر روش، در زمره پژوهش‌هاي كمي است. جامعه پژوهش حاضر عبارت بود از كليه پرستاران مجتمع بيمارستاني امام خميني تعداد آن­ها 1950 نفر بودند. حجم نمونه در هر گروه 300 نفر محاسبه شد كه مجموعا 600 نفر كه براي هر گروه 300 نفر با استفاده از روش نمونه گيري خوشه اي مرحله اي به صورت تصادفي انتخاب شدند. در پژوهش حاضر از پرسشنامه‌هاي فرسودگي شغلي مسلچ (1993)، پرسشنامه سرمايه روان‌شناختي لوتانز (2007)، پرسشنامه خودتمايزيافتگي اسكورون و فريليندر (1998) و پرسشنامه ادراك مسئوليت اجتماعي بر پايه مدل كارول (1979) استفاده شده است و تحليل آماري داده ها با استفاده از نرم افزار  SMART-PLS 3/3  و SPSS26  انجام شد. يافته ها: يافته­هاي پژوهش نشان داد روابط ميان متغيرهاي مدل در هر دو گروه زنان و مردان در سطح اطمينان 95% معنادار شده است (قدرمطلق آماره t بزرگتر از 96/1 شده است)، و نشان داد كه سرمايه‌هاي روان‌شناختي و خودتمايزيافتگي به صورت مستقيم و با ميانجي گري ادراك مسئوليت اجتماعي بر فرسودگي شغلي پرستاران در هر دو گروه زنان و مردان مؤثر است. نتيجه گيري: با توجه به نتايج پژوهش، ميتوان جهت كاهش فرسودگي شغلي و بهبود آن، با انجام مداخلاتي همچون آموزش خودتمايزيافتگي، سرمايه هاي روان شناختي، ادراك مسئوليت اجتماعي، مديريت هيجان و تنظيم هيجان براي پرستاران اقدام نمود.