بررسي ديدگاه «اكتناه‌ناپذيري ذات حق» در عرفان

با نگرش فلسفي و كلامي، امكانِ معرفت صفات و فعل حق، بالتفصيل و معرفت ذات حق، بالاجمال مورد اتفاق است؛ ولي در معرفت‌شناسي عرفاني، معرفت حق از طريق تجليات امكان‌پذير و ذات حق، صرفاً متعلق شناخت خود حق قرار مي‌گيرد و ذات او معلوم احدي حتي براي كمّلين از اوليا نيز نخواهد بود؛ چراكه ذات بما هو ذات در عرفان، برخلاف «ذات در فلسفه و كلام» به‌ معناي حقيقتي است كه ظهور و تجلي ندارد و وراي تجليات حقي و خلقي است كه «اهل الله»، از آن با تعابيري چون «غيب الغيوب»، «كنز مخفى» و «مقام لااسم و لارسم» ياد مي‌كنند. اين پژوهش به روش تحليلي ـ توصيفي ضمن تبيين مفهومي ذات، اكتناه ذات و بيان ويژگي‌هاي اين دو تعبير كليدي در عرفان، به لوازم ديدگاه اكتناه‌‌ناپذيري ذات حق پرداخته است و در پايان دو چالش «امكان‌ناپذيري معرفت حق» و نيز «امكان معرفت اجمالي ذات» را بررسي مي‌كند.