مدل‌يابي علي سازگاري رواني با بيماري در بيماران مبتلا به سرطان بر اساس تنظيم هيجان و دلسوزي به خود با نقش ميانجي سلامت معنوي

مقدمه  و هدف: پژوهش حاضر با هدف مدل يابي علي سازگاري رواني با بيماري در بيماران مبتلا به سرطان براساس تنظيم هيجان و دلسوزي به خود با نقش ميانجي سلامت معنوي انجام شد. مواد و روش ها: پژوهش حاضر از لحاظ هدف كاربردي و در زمره تحقيقات همبستگي بود. جامعه آماري پژوهش، بيماران 18 تا 65 سال مبتلا به سرطان پستان، خون، معده و روده مراجعه كننده به بخش انكولوژي بيمارستان هاي اميد و امام خميني اروميه در نيمه اول سال 1400 بود كه به روش نمونه گيري هدفمند، تعداد 250 نفر انتخاب شدند. ابزارهاي گردآوري اطلاعات شامل فرم كوتاه پرسشنامه سازگاري رواني با سرطان، پرسشنامه راهبردهاي فرآيندي نظم جويي هيجان، مقياس دلسوزي به خود و پرسشنامه سلامت معنوي بود. جهت تحليل داده‌ها از آزمون ضريب همبستگي پيرسون و مدل يابي معادلات ساختاري و نرم افزارهاي SPSS نسخه 23، Amos و بوت استرپ استفاده گرديد. يافته ها: براساس نتايج، راهبردهاي متمركز بر پيشايند تنظيم هيجان (B=0/372) اثر مستقيم و مثبت معنادار، راهبردهاي متمركز بر پاسخ تنظيم هيجان (B=0/555) اثر مستقيم و منفي معنادار و دلسوزي به خود (B=0/383) اثر مستقيم مثبت و معنادار بر سازگاري رواني با بيماري دارند. شاخص هاي برازش مدل نيز نشان داد كه سلامت معنوي در رابطه بين تنظيم هيجان با سازگاري رواني با بيماري، نقش ميانجي دارد اما در رابطه دلسوزي به خود با سازگاري رواني با بيماري نقش ميانجي ندارد. نتيجه گيري: تنظيم هيجان و دلسوزي به خود، به طور مستقيم بر سازگاري رواني با بيماري اثرگذار هستند و نقش واسطه اي سلامت معنوي، قابل توجه است.