نقدي بر رويكرد ضدبيّنه‌جويانۀ پلنتينگا، از منظر فلسفۀ دين كاربردي

در پژوهش حاضر، از منظر فلسفه دين كاربردي، به نقد رويكرد ضدبيّنه جويانه پلنتينگا پرداخته شده است؛ با اين هدف كه نشان داده شود چگونه موضعي در معرفت شناسي، مي تواند تبعات عملي منفي در پي داشته باشد. ادعاي اصلي مقاله اين است كه ورود به عصر پسامدرن و  فاصله گرفتن انديشمنداني چون پلنتينگا از عقلانيت عام و فرو نهادن معيارهاي آن، از جمله وظيفه مستند كردن دعاوي، به بيّنه كافي، در نهايت سبب شده است تا عقل، يا  به كلي از حوزه مباحث ديني خارج گردد و يا از  نوعي عقلانيت منطقه اي،‌ سخن به ميان آيد. نتيجه اين گذار،‌ در هر دو حالت، مسدود شدن باب گفتگو ميان پيروان اديان مختلف از يك سو و دينداران و غيردينداران، ‌از سوي ديگر،  و در نهايت، محروم ماندن انسان ها از در اختيار داشتن معيارهاي عام و مورد وفاق، در نقد باورهاي يكديگر است. انسداد باب گفتگو و نقد، وقتي در كنار اين واقعيت قرار مي گيرد كه ميان باورها و اعمال، پيوند وثيقي وجود دارد، مسأله ابعاد ناگوارتري  مي يابد؛ زيرا با از ميان رفتن معيارهاي عام نقد باورها، نقد اعمال برآمده از آنـها نيز مقدور نخواهد بود و همه گروه ها، از جمله گروه هاي افراط گرا مي توانند خود را معاف از پاسخگويي در قبال اعمالشان بدانند و عملا جنايات احتمالي خويش را نيز موجّه جلوه دهند.