ماهيت ايمان از نگاه رويكرد استعاره محور در علوم شناختي

غالب فلاسفه و الهي دانان در باب ماهيت ايمان وارد گفت و گويي پرمناقشه گرديده اند، بالاخص قدماي اهل كلام اسلامي كه اتفاقاً ماهيت ايمان براي آنها گاه به عنوان معيار مرزبندي فرقه هاي مطرح بوده است. در اين پژوهش كه به شكل ميان رشته اي در علوم شناختي و برمبناي رويكرد استعاره محور صورت مي گيرد، از قرايني كه در باب معرفت شناسي صحبت شده است مي توان دريافت كه در علوم شناختي در مجموع و در رويكرد استعاره هاي مفهومي به طور خاص ايمان پديده اي حصولي و حسي است. قدما ايمان را تصديق قلبي و بنابراين حضوري مي دانستند و لذا دربند تعريف معرفتي آن نبودند. اما با مراجعه به استدلالهاي اين رويكرد، ايمان به عنوان يك مستعارهٌ منه، وام واژه اي براي اموري مانند اعتماد، وثاقت و اطمينان است كه توسط نورون هاي مغز انسان فرافكني و تعميم داده شده است و لذا در اين گرايشِ علوم شناختي، تعريف ايمان و صحبت از ايمان به عنوان معرفت حصولي است  و به عنوان امري حضوري نمي آيد. در اين پژوهش سعي بر اين است كه به كاوش در مرزهاي استعاره بپردازيم تا بتوانيم ماهيت مبهم ايمان را تعريف كنيم.