بررسي انتقادي باور به جهان خارج در انديشه فيلسوفان تجربه‌گرا

باور به جهان خارج و مسئله مرجع عيني تصورات، پرسشي بنيادين است كه در هر نظام شناختي كوشيده مي‌شود تا براي آن پاسخي تدارك شود. در فلسفه دكارت بنا بر اصل كوجيتو (cogito ergo sum)، ابتدا من و سپس جهان اثبات مي‌شود، بااين‌حال تمايز ميان من و جهان، يا سوژه و ابژه، همواره اين پرسش را پيش روي ما قرار مي‌دهد كه مرجع عيني تصورات ما چگونه ثابت مي‌شود و چيست‌اند؟ آيا اشياء مستقل از ذهن هستند؟ يا همان چيزهايي‎اند كه ما مي‎بينيم، حس مي‎كنيم، مي‎بوييم، مي‎چشيم يا لمس مي‎كنيم؟ به‎عبارتي ديگر آيا آنها فقط داده‎هاي حسي‎اند يا تصوراتي از اين داده‎ها هستند؟ و اينكه آيا اشياء مستقل از ذهن هستند، اما ما تصوراتي از آنها داريم و داده‎هاي حسي را از آنها دريافت مي‎كنيم؟ تجربه‌گراياني مانند لاك، باركلي و هيوم هريك دلايلي براي توضيح اين مرجع عيني به دست داده‌اند. در اين مقاله ابتدا مقصود هريك از اين فيلسوفان از مفهوم تصور و شيء را مورد بررسي قرار مي‎دهيم، سپس باور آنها درباره منشأ تصورات و جهان خارج را بررسي كرده و، مي‎كوشيم تا به نحوي نقادانه اشكالات وارد بر هر يك را نشان دهيم. درنهايت در دو سطحِ  (1) وجود اشياي خارج و، (2) تطابق آنها با تصورات ذهن، مسئله شكاكيت را بررسي مي‎كنيم و، نشان مي‎دهيم كه باور كدام‎يك از اين فيلسوفان را مي‎توان منتهي به شكاكيت دانست و باور كدام‎يك را نمي‎توان.