تحليل انتقادي ديدگاه رايل درباره‌ي جوهريت نفس، با استفاده از مباني حكمت متعاليه

گيلبرت رايل در كتاب مفهوم ذهن (1949) با رويكرد فيزيكاليستي و تحويل‌گرايي اش به انكار جوهريت نفس و اين‌هماني نفس و حالات نفساني پرداخت. او با مبنا قرار دادن دوگانه‌انگاري دكارتي، اعتقاد به وجود نفس در كنار حالات نفساني را خطايي مقوله‌اي خواند كه فيلسوفان گرفتار آن شده‌اند. به عقيده‌ي او نبايد آنگونه كه حالات فيزيكي را به بدن نسبت مي‌دهيم حالات نفساني را نيز به جوهري به نام نفس نسبت دهيم. نفس تنها نامي است كه براي مجموعه حالات نفساني وضع شده است و واقعيتي وراي زبان ندارد. در اين نوشتار با استفاده از روش تحليلي – انتقادي ديدگاه او نقد و بررسي مي‌شود. مشكل اصلي رايل تصور او از چگونگي پيدايش نفس و نحوه‌ي ارتباط آن با بدن است. به نظر مي‌رسد با استناد به ديدگاه صدرا درباره نحوه‌ي پيدايش نفس و رابطه‌ي آن با بدن مي‌توان تبيين متفاوتي ازجوهريت نفس وتمايز آن باحالات نفساني ارائه داد كه اشكالات رايل متوجه آن نباشد. بر اين اساس جوهري به نام نفس وجود دارد كه حالات نفساني قائم به آن است.