مساله تاريخ مندي و زبان قرآن در آيات فقهي

پرسش از تاريخ مندي گزاره هاي ديني و ارتباط آن با زبان قرآن، بويژه در آيات فقهي با نظر به دغدغه هاي ديني دينداران اهميت زيادي دارد. در اين زمينه مي توان به مساله معناداري، معرفت بخشي و تاريخ مندي يا فراتاريخي بودن آيات فقهي قرآن توجه داشت. تحقيق در آيات فقهي قرآن نشان دهنده واقع نمايي، معناداري، معرفت بخشي و جهان شمولي آنهاست و اينكه شارع مقدس عمدتا تركيبي از زبان عام و خاص را براي بيان احكام شرع بيان داشته و مصالح و مفاسد دينداران و سعادت دنيوي و اُخروي آنها را هم لحاظ كرده است. تنوع آيات فقهي قرآن در ابعاد عبادي، غيرعبادي و فردي و اجتماعي و ضرورت توجه به واقعيت ها و مقتضيات زمان نزول و ادوار بعدي، موجب گرديده تا عمده آيات فقهي قرآن داراي دلالت فراتاريخي باشند، اگرچه تعداد اندكي هم صرفا ناظر به واقعيت هاي جامعه عرب 14 قرن پيش هستند كه تاريخي بودن صفت آنهاست. با اين وجود روح حاكم بر همه آيات فقهي قرآن در پيوند با ديگر آيات اين كتاب الهي، مناسبت با واقعيت هاي جامعه مومنان و دلالت هاي فراتاريخي و فرامكاني آنهاست كه همين مهم موجب تاثيرگذاري پاينده قرآن در زمان هاي بعدي است.