بررسي مفهوم خدا و گناه در فلسفه نيچه و دلالت‌هاي تربيتي آن

در فلسفه هاي تعليم و تربيتِ مبتني بر معرفت ديني، دو مفهوم مهم و بنيادين خدا و گناه به مثابه‌ي دو عنصر انگيزشي و بازدارنده بالاترين كاركرد تربيتي را در اين نظام ها دارند.. اگرچه از نظر نيچه خدا و هر مفهوم ديگر در ارتباط با او برساختۀ انديشه‌هاي بيمارگونۀ انسان هاي حقير و به منظور تخدير و تحميق نوع بشر است، اما او با نفي ارزشگذاري هاي پيش از خود ارزش هايي را بنياد نهاد كه بر اساس آن ارادۀ به قدرت گرانيگاه آن است. ابرانسان نيچه نه به مثابۀ محصول كه بر قامت يك فرهنگ، صدر و ساقۀ تعليم و تربيتي است كه نه بر بنياد رام‌سازي كه بر اصولي چون ايثار، انضباط و فرمان دهي استوار است. در فرهنگ پيشنهادي نيچه، خدا سرچشمۀ قدرت و سرشاري است و قرب به او، نفي من ضعيف و يافتن خود در مني برتر است. در پژوهش پيش رو نخست با روش تحليل مفهومي، معناي گناه و خدا ابتدا در تفكر مسيحيت و سپس در منظومۀ فكري نيچه بررسي شده است و در گام بعدي با توجه به چرخش فكري كه نيچه در معناي اين دو واژه دارد با استفاده از روش استنتاج، هدف غايي خلق ارزش هاي جديد، اصل تبديل ارادۀ معطوف به بقا به ارادۀ معطوف به قدرت و همچنين توصيه هاي عملي فرمان دهي دروني و توجه به همۀ ابعاد زندگي استخراج شد.