ارزيابي الگوي اثربخشي كاركردهاي شجاعت اخلاقي حسابرسان داخلي

اثربخشي مفهومي مهم و قابل‌توجه در ارزيابي عملكرد هر بخش يا واحدي از سازمان جهت دستيابي به اهداف با صرفِ كمترين منابع است. آواي سازماني به عنوان يك عامل محرك يا بازدارنده در كاركردهاي شغلي محسوب مي‌شود كه اگر با شناخت كافي از ويژگي‌هاي فردي و محتواي عملكردي سازمان همراه باشد، مي‌تواند موجب اثربخشي بيشتر در عملكردهاي فردي گردد. لذا، هدف اين پژوهش ارزيابي الگوي اثربخشي كاركردهاي شجاعت اخلاقي حسابرسان داخلي مي‌باشد. اين پژوهش از نظر روش شناسي بر مبناي نتيجه، توسعه‌اي است و از نظر نوع داده، پژوهش در دسته پژوهش‌هاي تركيبي (كيفي و كمي) قرار مي‌گيرد. به طوريكه در بخش كيفي پژوهش از طريق تحليل‌هاي فراتركيب و دلفي تلاش گرديد تا مولفه‌هاي شجاعت اخلاقي حسابرسان داخلي جهتِ ارتقاي اثربخشي ابتدا مورد غربالگري نظري قرار گيرند و سپس براساسِ تحليلِ دلفي، حدِ كفايت نظري آنان مشخص شود. در بخش كمي پژوهش نيز تلاش شد تا مولفه‌هاي تاييد شده از بخش كيفي، طي فرآيندِ تحليل مدلِ فراگير ساختاري تفسيري، اولويت‌بندي شوند تا براساس آن تاثيرگذارترين مولفه‌هاي شناسايي شده مشخص شود. جامعه هدف در اين پژوهش در بخش كيفي شاملِ ۱۲ نفر از متخصصان حسابداري و مديريت مالي در سطح دانشگاهي بودند و در بخش كمي ۲۰ نفر از حسابرسان داخلي شركت‌هاي بورس اوراق بهادار تهران بودند. نتايج نشان داد، تاثيرگذارترين عامل شجاعت اخلاقي در اثربخشي حسابرسي داخلي، ادراك مثبت؛ خودكارآمدي و منبع كنترل دروني مي‌باشد كه در سطح سوم ارزيابي ماتريسي قرار گرفته اند. اين نخستين پژوهشي است كه به طور مصداقي با تمركز بر ارزيابيِ الگوي اثربخشي كاركردهاي شجاعت اخلاقي حسابرسان داخلي انجام مي‌شود.