اثربخشي درمان شناختي- رفتاري بر ترس از ارزيابي منفي، سوگيري تعبير و توجه متمركز بر خود در زنان داراي اختلال اضطراب فراگير

مقدمه: هدف از پژوهش حاضر اثربخشي درمان شناختي- رفتاري بر ترس از ارزيابي منفي، سوگيري تعبير و توجه متمركز بر خود در زنان داراي اختلال اضطراب فراگير بود. روش كار: روش پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون و پيگيري سه ماهه با گروه كنترل بود. جامعة آماري شامل زنان مراجعه كننده به مراكز مشاوره شهر قم در سال 1400 بود كه بر اساس مصاحبة تشخيصي و پرسشنامه مقياس 7 سوالي اضطراب فراگير، تعداد 24 زن به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفي، در دو گروه 12 نفري آزمايش و كنترل تقسيم شدند. گروه آزمايش تحت 9 جلسة 90-60 دقيقه‌اي درمان شناختي رفتاري بر اساس پروتكل گروهي (ويلدرموت، 2008) قرار گرفتند و گروه كنترل هيچ مداخله‌اي دريافت نكردند. ابزار پژوهش عبارتند از: پرسشنامه‌هاي ترس از ارزيابي منفي(واتسون و فرند ؛۱۹۶۹)، سوگيري تعبير نسخه‌ي تجديد نظر شده‌ي امير و همكاران (۱۹۹۸) و كانون توجه وودي، چامبلس و گلاس (1997). داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماري SPSS و اجراي آزمون‌هاي توصيفي و استنباطي از جمله تحليل كوواريانس چند متغيره و تك متغيره تجزيه و تحليل شد.نتايج: يافته‌هاي حاصل از پژوهش نشان داد كه درمان شناختي رفتاري توانسته نشانه هاي اضطراب فراگير را نسبت به گروه كنترل كاهش دهد. نتيجه گيري: نتيجه، درمان شناختي رفتاري مي‌تواند به عنوان يك مداخله مؤثر براي زنان مبتلا به اختلال اضطراب فراگير مورد توجه قرار داده شود.