ارزيابي و سنجش شاخص هاي شكوفايي شهري در شهر اردبيل

گسترش شهرنشيني و مسائل و مشكلات خاص زندگي شهري، بيش از پيش ضرورت توجه همه جانبه به راهبردهاي سودمند براي بهينه سازي زندگي ساكنان شهرها را لازم ساخته است. در اين راستا مفهوم شكوفايي شهري به عنوان يك چارچوب مفهومي وسيع در زمينه سنجش توسعه و رفاه انساني و اجتماعي مطرح شده است كه شامل 5 بعد بهره وري، كيفيت زندگي، زيرساخت، عدالت اجتماعي و پايداري زيست محيطي مي باشد. هدف اصلي پژوهش حاضر ارزيابي شكوفايي شهري در مناطق چهارگانه شهر اردبيل مي باشد. اين پژوهش از نظر هدف، نظري كاربردي و از نظر ماهيت و روش، توصيفي تحليلي مي باشد. براي رسيدن به هدف پژوهش، از 5 معيار اصلي شاخص شكوفايي شهري در قالب 55 زير معيار استفاده شده است. اطلاعات و داده هاي مورد نياز در اين پژوهش، با استفاده از منابع كتابخانه اي و آمارنامه سال 1395 گردآوري شده است. جهت تحليل، ابتدا داده‌ها استانداردسازي شده و سپس براي وزن دهي هر يك از شاخص ها از فرايند تحليل شبكه اي (ANP) استفاده شده است. در نهايت با استفاده از مدل پرومته، شكوفايي شهري براي هر يك از مناطق چهارگانه شهر اردبيل امتياز‌بندي شده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد مناطق 1 و 2 شهر اردبيل به لحاظ برخورداري از شاخص شكوفايي شهري در وضعيت نسبتا ضعيف و مناطق 3 و 4 در وضعيت ضعيف قرار دارند و با توجه به تمركز امكانات در بخش هاي مركزي شهر، از ميزان شكوفايي شهري از مركز شهر به طرف حاشيه در همه مناطق چهارگانه كاسته مي شود. هم‌چنين، رتبه بندي مناطق نشان مي دهد كه منطقه يك و منطقه چهار به ترتيب با داشتن مقدار امتياز برتري 50.20 و 49.77 داراي بيشترين و كمترين شكوفايي شهري هستند