تببين ابعاد تاب آوري كالبدي شهري در برابر زلزله مبتني بر روش هاي تصميم گيري چندمعياره مورد پژوهي شهر ياسوج

يكي از وظايف برنامه ريزان شهري تلاش براي تبديل شهر به محيطي آرام، ايمن و سالم است كه سلامت شهروندان ساكن در آن را حفظ كند. در اين ميان، مفهوم تاب آوري، مفهوم جديدي است كه بيشتر در مواجهه با ناشناخته ها و عدم قطعيت ها به كاربرده مي شود. زلزله به عنوان يكي از فاجعه بارترين و مخرب ترين انواع مخاطرات طبيعي داراي اشكال بزرگ و پيش بيني ناپذير مي باشد. لذا، نمي توان از پيامدهاي آن جلوگيري كرد. بر اين اساس پژوهش حاضر با هدف ارزيابي و سنجش ميزان تاب آوري شهر ياسوج در برابر زلزله صورت گرفته است. اين پژوهش از نظر هدف كاربردي و از حيث ماهيت و روش توصيفي-تحليلي است. شيوه گردآوري داده ها به روش اسنادي و مطالعه طرح تفصيلي و تفوس و مسكن شهر ياسوج در سال 1396 است. جهت بيان اهميت نسبي و وزن هر يك از شاخص ها از مدل آنتروپي شاتون استفاده شده است. سپس جهت بيان نتيجه نهايي از بررسي و ارزيابي هر يك از شاخص ها از مدل پرومته استفاده شده است. در نهايت مي توان نتيجه گرفت كه شهر ياسوج به دليل استفاده از معابر منظم و با عرض استاندارد و تراكم ساختماني مناسب از مطلوبيت مناسبي در برابر زلزله برخوردار است. ولي مهمترين عاملي كه باعث مي شود در برابر زلزله تاب آوري ضعيفي داشته باشد نوع سازه و اسكلتي است كه مورد استفاده قرار مي دهند.