بررسي رابطه اعتماد بين‌شخصي و رضايت شغلي با گرايش به مهاجرت داخلي: مورد مطالعه، معلمان كلان شهر شيراز

مهاجرت به عنوان يكي از پديده‌هاي جمعيت شناختي و اجتماعي جايگاه مهم و محوري در مطالعات شهري در دهه‌هاي اخير دارد. زمينه‌هاي مهاجرت و پيامدهاي مهاجرت براي مكان‌هاي مبدا و مقصد از جمله موضوعات مهم و مورد توجه پژوهشگران اجتماعي است. اين مقاله به اين مسأله پرداخته است كه اعتماد اجتماعي و رضايت شغلي معلمان در كلانشهر شيراز چه تأثيري بر گرايش آنها به مهاجرت داخلي دارد؟ هدف اصلي مقاله بررسي رابطه ميان اعتماد اجتماعي (بين شخصي) و رضايت شغلي با گرايش به مهاجرت داخلي در بين معلمان شهر شيراز است. تحقيق حاضر از نظر ماهيت، كاربردي؛ از نظر زماني، مقطعي و از نظر رويكرد، كمي است. روش پژوهش، پيمايشي و ابزار گردآوري داده ها، پرسشنامه ساختمند استاندارد بوده است. جامعه آماري پژوهش شامل معلمان نواحي چهارگانه در سال تحصيلي 1398-1397 در شهر شيراز بوده است كه بر اساس جدول لين تعداد 383 نفر به عنوان حجم نمونه محاسبه و به شيوه نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي انتخاب شدند. روايي ابزار سنجش با استفاده از اعتبار صوري و پايايي آن با استفاده از ضريب آلفاي كرونباخ مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته‌ها نشان داد كه گرايش پاسخگويان به مهاجرت (20.56) پايين‌تر از سطح متوسط (24) است. همچنين، ميانگين ميزان اعتماد اجتماعي معلمان (16.87) كمي بيش از حد متوسط (15) هستند. يافته‌ها نشان داد بين متغيرهاي اعتماد اجتماعي (بين شخصي)، رضايت شغلي ; p-value= 0.019) R= -0.123) و رضايت از زندگي ; p-value= 0.000) R= -0.202)، از يك سو، و گرايش به مهاجرت داخلي، از سوي ديگر، رابطه معكوس و معناداري وجود دارد. متغير سن رابطه معناداري با گرايش به مهاجرت داخلي نداشت. تفاوتي بين گرايش به مهاجرت زنان و مردان وجود نداشت. نتيجه اينكه اعتماد اجتماعي (به ويژه اعتماد بين شخصي) و رضايتمندي از كار و زندگي عوامل مهمي در افزايش ماندگاري در زيست بوم و گرايش كمتر به مهاجرت است.