بررسي ميزان رضايتمندي افراد كم‌توان و توانياب از مبلمان شهري در فضاهاي همگاني شهر تهران

لازمه حضور تمامي شهروندان در فضاي شهري، توجه به اهميت موضوع مناسب‌سازي فضا و مبلمان شهري براي استفاده افراد كم‌توان و توانياب مي‌باشد. در ايران به اين موضوع بسيار كمتر پرداخته شده است و اين امر باعث مي‌شود كه تمامي افراد با هر ميزان توانايي نتوانند به‌راحتي در فضاهاي شهري حضور پيدا كنند. هدف اين پژوهش بررسي ميزان رضايت افراد كم‌توان و توانياب از وضعيت مناسب‌سازي مبلمان شهري موجود در شهر تهران مي‌باشد. در همين راستا پس از مطالعه منابع كتابخانه‌اي، با استفاده از پرسش‌نامه و انجام مصاحبه با كارشناسان به ارزيابي ميزان رضايت افراد كم‌توان از مبلمان شهري و فضاي شهري پرداخته شده است. مصاحبه‌ها به‌صورت گلوله برفي انجام شده و به منظور تحليل مصاحبه هاي انجام شده، از تحليل محتواي مقوله اي استفاده شده است؛ اكثر مصاحبه‌شوندگان كم‌توان هستند و يا فعال در اين حوزه مي‌باشند. همچنين به‌منظور آگاهي از مشكلات موجود در مبلمان شهري در شهر تهران پرسش‌نامه‌اي تدوين و در اختيار افراد كم توان و توانياب قرار گرفت. تعداد پاسخ‌دهندگان به پرسش‌نامه‌ها 81 نفر بوده است و اطلاعات مربوط به آن با استفاده از نرم افزار SPSS تحليل شده است. نتايج به‌دست‌آمده از اين پژوهش نشان مي‌دهد كه ميزان رضايت افراد كم‌توان از مبلمان شهري در شاخص‌هاي مورد بررسي بسيار كم مي‌باشد و تقريباً در هيچ موضوعي رضايت‌مندي كامل از سوي افراد كم‌توان جذب نشده است. به منظور حل مشكلات موجود در محدوده هدف، به كارگيري راهكارهايي همچون تجهيز ايستگاه هاي حمل و نقل به رمپ و آسانسور، طراحي مبلمان شهري براي استفاده تمامي گروه هاي كم توان، جانمايي مناسب مبلمان شهري، مكانيابي تابلوهاي حسي و صوتي در تقاطع ها، حذف ميله هاي مانع مي تواند به افزايش ميزان رضايتمندي افراد كم توان كمك نمايد.