اثر دو مدل تمرين بر بيان ژن‌هاي MST1 و MAFbx عضله پلانتاريس و آزمون‌هاي رفتاري موش‌هاي صحرايي نر ويستار پيش از كاهش فعاليت بدني به شكل ليگاسيون عصب نخاعي

اختلال در عملكرد عصبي-عضلاني به‌همراه كاهش فعاليت بدني سبب بروز پيامدهاي چشمگيري بر عملكرد عضلاني مي‌شود. ازاين‌رو هدف از پژوهش حاضر بررسي اثر يك دوره تمرين مقاومتي و تركيبي بر بيان ژن‌هاي MST1 و MAFbx عضله پلانتاريس و آزمون‌هاي رفتاري موش‌هاي صحرايي نر ويستار پيش از كاهش فعاليت بدني به شكل ليگاسيون عصب نخاعي بود. 24 سر موش صحرايي نر 8 هفته‌اي با وزن 20±250 گرم به روش تصادفي ساده به 3 گروه مساوي تقسيم شدند: 1. گروه شم – ليگاسيون (Sham-SNL)، 2. گروه تمرين مقاومتي - ليگاسيون (SNL-S) و 3. گروه تمرين تركيبي - ليگاسيون (SNL-CO). در هر سه گروه، پس از اتمام پروتكل تمرين، سه شاخه عصب سياتيك به‌طور محكم گره زده شد. مدت پروتكل SNL، 4 هفته بود. در پايان پروتكل، عضله پلانتاريس استخراج شد. به‌منظور اندازه‌گيري بيان ژن‌هاي موردنظر از روش Real-Time PCR استفاده شد. بيان ژن MST1 و MAFbx در گروه Sham-SNL نسبت به گروه‌هاي تمرين به‌طور غيرمعنا‌داري بالاتر بود (0/05 P). از طرف ديگر، نتايج آزمون آنواي يكطرفه و آزمون توكي نشان داد كه اختلاف معنا‌داري در هايپرآلژزياي حرارتي و آلوداينياي مكانيكي بين گروه شم و گروه‌هاي تمرين وجود دارد (0/05 P). با توجه به تغيير معنا‌دار آزمون‌هاي رفتاري در گروه شم نسبت به گروه‌هاي تمرين مي‌توان ادعا كرد كه تمرينات مقاومتي و تركيبي براي بهبود درد نوروپاتيك مي‌تواند مفيد باشد.