تأثير شيوه‌هاي تمريني منتخب بر بيان ژن‌هاي ANG1و ANG2 در بافت چربي زيرجلدي رت‌هاي نر ويستار

مقدمه: يكي از مهم‌ترين عوامل تأثيرگذار در فرايند سازگاري‌هاي فيزيولوژيكي انسان آنژيوژنز است كه با ايجاد مداوم رگ‌هاي خوني از طريق فعاليت آنژيوپويتين‌ها به ترميم و رشد بافت‌هاي بدن كمك ويژه مي‌كند. در تحقيق حاضر تأثير سه شيوة تمريني تداومي با شدت متوسط، تداومي پرشدت و تناوبي پرشدت بر بيان ژن‌هاي آنژيوپويتين1 و آنژيوپويتين2 در بافت چربي زيرجلدي رت‌هاي نر ويستار بررسي شد.روش پژوهش: بدين‌منظور 32 سر رت نر ويستار با ميانگين وزن 34.5±236.3 گرم و سن هشت هفته به‌صورت تصادفي در چهار گروه تمرين هوازي دويدن تناوبي شديد (شامل چهار وهله تناوب شديد با شدت 90 تا 100 درصد VO2max و چهار وهله تناوب كم‌شدت در 50 تا 60 درصد VO2max در زمان كل 38 دقيقه)، تمرين هوازي دويدن تداومي با شدت متوسط (شامل دويدن در 65 VO2max در زمان كل 47 دقيقه)، تمرين هوازي دويدن تداومي پرشدت (شامل دويدن در 65 درصد VO2max در زمان كل 40 دقيقه با شيب فزاينده نوار گردان هر دو هفته به ميزان 2 درصد) و گروه كنترل قرار گرفتند. 24ساعت پس از آخرين جلسة تمريني پس از بي‌هوشي كامل نمونه‌برداري بافت چربي زيرجلدي از ناحية شكم انجام گرفت. مقادير بيان ژن آنژيوپويتين1 و آنژيوپويتين2 در بافت چربي زيرجلدي با روش RT-PCR اندازه‌گيري شد. با توجه به غيرطبيعي بودن توزيع داده‌ها در برخي گروه‌ها از روش آماري كروسكال واليس استفاده شد.يافته‌ها : نتايج نشان داد بيان ژن آنژيوپويتين1 در هر سه گروه تمريني نسبت به گروه كنترل افزايش داشت كه اين ميزان در گروه تداومي با شدت متوسط معنادار بود. بيان فاكتور آنژيوپويتين2 نيز در هر سه گروه نسبت به گروه كنترل افزايش داشته كه اين ميزان در گروه تداومي پرشدت معنادار است. نتيجه‌گيري: به‌طور كلي به‌نظر مي‌رسد تمرينات تداومي بر افزايش بيان آنژيوپويتين1 و 2 در بافت چربي زيرجلدي تأثير مثبتي دارد.