آناليز آماري زوايا‌ي ميل اسپيكول و تغييرات ضخامت كروموسفر

اسپيكول‌ها (Spicules) به‌طور متناوب بالاي فوران‌هاي سطح خورشيد در حال افزايش هستند. جت‌هاي فرابنفش تند (Extreme Ultra Violet) نيز بالاي لايه‌ها گزارش‌شده‌اند. تغييرات جهت‌گيري اسپيكول در عرض‌‌جغرافيايي خورشيدي كه احتمالاً انعكاس‌دهنده فوران‌هاي فريزشده در خطوط ميدان مغناطيسي كرونايي مجاورند، يك پارامتر مهم براي درك خصوصيات ديناميكي آنهاست. تعداد زيادي از تصاوير با وضوح بالا از اسپيكول‌‌هاي لبه در خطوط نشري كلسيم دوبار يونيده در خط H از مأموريت تلسكوپ نوري خورشيدي (Solar Optical Telescope) سوار بر فضاپيماي هينوده (Hinode) در دسترس قرارگرفته است. به‌علاوه، تبديل هاف براي انجام تحليل آماري جهت‌گيري اسپيكول در مناطق مختلف اطراف لبه خورشيدي، از قطب تا استوا، به تصاوير اعمال ‌شده است. نتايج نشان مي‌دهد در طي كمينه فعاليت مغناطيسي خورشيدي (سال‌هاي 2007 و 2008 مصادف با سال‌هاي ابتدايي ماموريت فضايي تلسكوپ هينوده) هرچه از استوا به سمت قطب‌ها پيش مي‌رويم، زاويه ميل اسپيكول‌ها كوچك‌تر مي‌شود و طول آنها بلندتر به‌نظر مي‌رسد. درنتيجه مي‌توان گفت كه كروموسفر در اين حالت نسبت به بيشينه فعاليت خورشيدي ضخيم‌تر است. درصورتي‌كه اسپيكول‌ها در چاله‌هاي كرونايي قطبي به‌طور قابل‌توجهي مايل مي‌شوند (زاويه ميل بزرگ‌تر) و ضخامت ناحيه كروموسفر و حتي ناحيه ‌انتقال نازك‌تر خواهد شد. در حالي‌كه فعاليت‌هاي بزرگ‌مقياس با طول عمر كوتاه نقش چنداني در ضخامت كروموسفر نداشته و براي اندازه‌گيري‌هاي بلندمدت با ميانگين‌گيري حذف مي‌شوند. بيشترين جمعيت آماري اسپيكول‌ها در كمينه فعاليت خورشيدي در نواحي قطبي و در عرض‌هاي پايين‌تر، مربوط به اسپيكول‌ها با زواياي ميل بزرگ‌تر است. درحالي‌كه در دوره بيشينه چرخه خورشيدي نتيجه معكوس انتظار مي‌رود كه دليلي توپولوژيكي براي پهن‌شدگي كروموسفر در حداقل فعاليت خورشيدي ارائه مي‌دهد.