اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اجتناب از تجربه و پردازش هيجاني در بيماران مبتلا به نشانگان روده تحريك‌پذير

مقدمه: نشانگان روده تحريك پذير يكي از شايع ترين اختلالات دستگاه گوارشي است كه با دردهاي شكمي، نفخ، اختلالات در دفع و علائم روانشناختي همراه است. هدف اين پژوهش بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر اجتناب از تجربه و پردازش هيجاني در بيماران مبتلا به نشانگان روده تحريك پذير بود. روش: اين پژوهش از نوع نيمه آزمايشي بود و با طرح پيش‌آزمون-پس‌آزمون و پيگيري و گروه آزمايش و كنترل انجام گرديد. جامعه آماري شامل تمامي زنان مبتلا به نشانگان روده تحريك پذير شهر اصفهان در سال 1399 بودند كه از بين آن‌ها، تعداد 30 نفر به‌صورت در دسترس انتخاب به‌طور تصادفي به دو گروه 15 نفري آزمايش و شاهد جايگزين شدند. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي پردازش هيجاني (باكر، 2007) و پرسشنامه چندبعدي اجتناب از تجربه (گامز، 2011) جمع آوري گرديد. گروه آزمايش به مدت 8 جلسه برنامه 90 دقيقه‌اي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد را شركت نمودند ولي گروه شاهد تحت هيچ نوع مداخله اي قرار نگرفتند. اطلاعات به روش آماري تحليل كوواريانس و تحليل اندازه گيري مكرر انجام شد. يافته‌ها: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر پذيرش هيجاني و اجتناب از تجربه در دو مرحله پيگيري و پس‌آزمون اثربخش بود (P 0.01). نتيجه‌گيري: نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد در اجتناب از تجربه و پردازش هيجاني در بيماران مبتلا به سندرم روده تحريك‌پذير مؤثر بوده و پيامدهاي مهمي براي بيماران مبتلا به سندرم روده تحريك‌پذير دارد.