مدل‌يابي چاقي كودكان براساس نقش واسطهاي روش‌هاي غذا‌دهي مادر در رابطه بين شاخص توده بدني و استرس فرزند‌پروري مادر با شاخص توده بدني كودك

مقدمه: با توجه به افزايش قابل توجه شيوع چاقي و اضافه وزن در ايران به‌خصوص در كودكان سن مدرسه، شناسايي عوامل ايجادكننده چاقي كودكان اهميت دارد. هدف پژوهش حاضر تدوين مدل چاقي كودكان بر اساس استرس فرزند‌‎‌پروري و شاخص توده بدني مادر  با ميانجي‌گري روش‌هاي غذادهي است. روش: نمونه آماري پژوهش را 460 نفر از دانش‌آموزان 7 تا 11 ساله مدارس شهر تهران به همراه مادران آنها تشكيل داده‌اند. آزمودني‌ها با استفاده از روش نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. پس از اندازه‌گيري شاخص توده بدني كودكان و مادران، پرسشنامه‌هاي استرس فرزند‌پروري (فرم كوتاه) و شيوه‌هاي غذادهي والدين، توسط مادران تكميل شد. داده‌ها با استفاده از روش معادلات ساختاري و با بهره‌گيري از نرم‌افزار Amos تجزيه‌و‌تحليل شدند. يافته‌ها: مدل به‌طور كلي از برازش مناسبي برخوردار بود. بر‌اساس نتايج تحليل ‌مسير شاخص توده بدني مادر، استرس والديني، غذا‌دادن هيجاني، غذا‌دادن ابزاري، غذا‌دادن كنترلي و غذا‌دادن تشويقي به‌صورت مستقيم شاخص توده بدني كودك را پيش‌بيني مي‌كنند. نتايج به‌دست آمده نشان داد شاخص توده بدني مادر و استرس والديني به‌صورت غيرمستقيم با ميانجي‌گري روش‌هاي غذادهي مادر از جمله غذادادن هيحاني، ابزاري، كنترلي و تشويقي نيز شاخص توده بدني كودك را پيش‌بيني مي‌كنند. نتيجه‌گيري: يافته اين اين پژوهش نشان داد اين روابط مي‌تواند به‌عنوان مدل، چاقي كودكان را پيش‌بيني نمايد و  به بينش‌هاي مفيدي از نظر مداخلات در پيشگيري منجر گردد.