ارزيابي پيامدهاي نظام برنامه ريزي روستايي كشور در استان خراسان شمالي

اين تحقيق بر اساس متغيرهاي؛ نارسايي‌ها، عوامل محيطي و ناحيه‌اي، توجه و تاكيد بر تصميم‌گيري و عمل غير متمركز، توجه كمتر به جايگاه روستا و سياستگذاري برنامه‌ريزي توسعه روستايي در دوره قبل و بعد از انقلاب اسلامي و نيز برنامه‌ريزي فرابخشي به جاي بخشي‌نگري انجام شد و جامعه آماري نمونه آن دربرگيرنده 127 نفر به روش دلفي بوده است. ابزار پژوهش مصاحبه و پرسشنامه محقق ساخته بوده كه روايي، پايايي(روش ضريب آلفاي كرونباخ) و نرمال بودن داده‌ها(آزمون كلموگروف اسميرونوف) به كمك روش‌هاي آماري مورد تاييد قرار گرفتند. در نهايت، جهت آزمون فرضيه هاي تحقيق از آزمونt تك نمونه‌اي به كمك نرم‌افزار SPSS آماري استفاده گرديد. نتايج تحقيق نشان داد كه در پنج فرضيه بر اساس تجزيه و تحليل آماري استخراج شده از پرسشنامه ها؛ نتايج تخمين، سطح معناداري متغيرهاي نارسايي، عوامل محلي و ناحيه‌اي، توجه و تاكيد بر تصميم‌گيري و عمل غير متمركز، توجه كمتر به جايگاه روستا و سياستگذاري برنامه‌ريزي توسعه روستايي در دوره قبل و بعد از انقلاب اسلامي و نيز برنامه‌ريزي فرابخشي به جاي بخشي‌نگري در ارتباط با متغير مدل نظام سياست‌گذاري برنامه‌ريزي توسعه روستايي ايران كمتر از 0/05 مي‌باشد، بنابراين در سطح اطمينان 95 درصد رابطه اين متغيرها معنادار است. همچنين مقدار آماره t براي پنج فرضيه به ترتيب 649/36- ، 826/33-، 571/27-، 694/30- و 384/28- بدست آمد. طي فرآيند تحقيق ثابت شد كه نظام سياست‌گذاري برنامه‌ريزي توسعه روستايي در كشور داراي مشكلات، نارسايي‌ها و چالش‏هايي است. همچنين برنامه‌ريزي متمركز امكان و مجال استفاده از ظرفيت‏هاي محلي و ناحيه‌اي را براي سياست‌گذاران و برنامه‌ريزان توسعه نمي‌دهد و اين مساله خود موجب دور ماندن روستا و مناطق روستايي از توسعه مي گردد. تمركززدايي در برنامه‌ريزي توسعه روستايي كشور بايد به‌عنوان يك اصل محترم شمرده شده و به‌عنوان يك ضرورت تلقي ‌گردد.