اثر تمرين هوازي بر بيان lncRNA هاي مرتبط با گلوكز 6 فسفاتاز (G6P) و گلوكوكيناز (GCK) دركبد موش‌هاي چاق ديابتي نوع 2

ﻫﺪف ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺣﺎﺿﺮ، ﺑﺮرﺳﯽ اﺛﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻮازي ﺑﺮ ﺑﯿﺎن lncRNA ﻫﺎي ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ ﮔﻠﻮﮐﺰ 6 ﻓﺴﻔﺎﺗﺎز G6P و ﮔﻠﻮﮐﻮﮐﯿﻨﺎز GCK در ﻣﻮشﻫﺎي دﯾﺎﺑﺘﯽ ﺑﻮد. روش ﮐﺎر: ﻫﺠﺪه ﺳﺮ ﻣﻮش 6/C57BL ﺑﺎ وزن 12 18 ﮔﺮم و ﺳﻦ 6 4 ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ دو ﮔﺮوه ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ: 1 ﻣﻮشﻫﺎي ﺗﻐﺬﯾﻪ ﺷﺪه ﺑﺎ رژﯾﻢ ﻏﺬاﯾﯽ ﭘﺮﭼﺮب n=12 HFD و 2 ﻣﻮشﻫﺎي ﺗﻐﺬﯾﻪ ﺷﺪه ﺑﺎ رژﯾﻢ ﻏﺬاﯾﯽ اﺳﺘﺎﻧﺪارد n=6 . ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﺑﻪ ﻣﺪت 16 ﻫﻔﺘﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﯿﻤﺎر رژﯾﻢ ﻏﺬاﯾﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﭘﺲ از ﺗﺎﯾﯿﺪ اﻟﻘﺎي دﯾﺎﺑﺖ ﺗﻮﺳﻂ ﺗﺴﺖﻫﺎي ﺗﺤﻤﻞ ﮔﻠﻮﮐﺰ و ﺗﺤﻤﻞ اﻧﺴﻮﻟﯿﻦ، ﮔﺮوه ﺗﻐﺬﯾﻪ ﺷﺪه ﺑﺎ HFD ﺑﻪ دو ﮔﺮوه ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ: A رژﯾﻢ ﻏﺬاﯾﯽ ﭘﺮﭼﺮب ﺗﻤﺮﯾﻦ، B رژﯾﻢ ﻏﺬاﯾﯽ ﭘﺮﭼﺮب ﺑﯽ ﺗﺤﺮك. ﻣﻮشﻫﺎي ﮔﺮوه ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﺪت 8 ﻫﻔﺘﻪ، 5 ﺟﻠﺴﻪ در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺘﻮﺳﻂ 22 ﻣﺘﺮ ﺑﺮ دﻗﯿﻘﻪ و ﺑﻪ ﻣﺪت 50 دﻗﯿﻘﻪ، ﺗﺤﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺮ روي ﺗﺮدﻣﯿﻞ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. 24 ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از آﺧﺮﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ و ﭘﺲ از 12 ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺎﺷﺘﺎﯾﯽ، ﻣﻮشﻫﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ و ﺑﺎﻓﺖ ﮐﺒﺪ ﺟﺪاﺳﺎزي ﺷﺪ. ﺑﺮاﺳﺎس ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﯿﻮاﻧﻔﻮرﻣﺎﺗﯿﮏ، lncRNA MEG3 ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ G6P و lncRNA lncLGR ﻣﺮﺗﺒﻂ ﺑﺎ GCK اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪﻧﺪ. از آزﻣﻮن ANOVA اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﯾﺎﻓﺘﻪ ﻫﺎ: ﺳﻄﻮح G6P و MEG3 در ﻣﻮشﻫﺎي HFD ﺑﺎﻻ و در ﻣﻮشﻫﺎي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﺮده ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻮش ﻫﺎي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﮑﺮده ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﻨﺎداري ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻮد. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﯿﺎن GCK و lncLGR در ﻣﻮشﻫﺎي دﯾﺎﺑﺘﯽ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﮑﺮده ﮐﻤﺘﺮ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺪﻧﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ. ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﯿﺮي: اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻮازي ﺑﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﺑﯿﺎن MEG3، ﺑﯿﺎن G6P در ﮐﺒﺪ را ﺗﻨﻈﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﻠﻮﮐﻮﻧﺌﻮژﻧﺰ و ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮔﻠﻮﮐﺰ ﮐﺒﺪي ﮐﺎﻫﺶ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ اﻧﺴﻮﻟﯿﻦ در ﻣﻮشﻫﺎي دﯾﺎﺑﺘﯽ ﺑﻬﺒﻮد ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺪﻧﯽ و اﻓﺰاﯾﺶ ﺑﯿﺎن lncLGR، ﺑﯿﺎن GCK ﮐﺒﺪي ﻧﯿﺰ ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رود. در اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﮔﻠﻮﮐﺰ ﺧﻮن ﺑﻪ ﮔﻠﯿﮑﻮژن در ﮐﺒﺪ ذﺧﯿﺮه ﻣﯽﺷﻮد و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻫﺎﯾﭙﺮﮔﻼﯾﺴﻤﯽ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ.