تأثير 4 هفته تمرين هوازي بر عملكرد شناختي و پويايي ميتوكندريايي در بافت هيپوكمپ رت‌هاي نر ويستار مبتلا به بيماري آلزايمر

ﻫﺪف از ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺣﺎﺿﺮ، ﺑﺮرﺳﯽ اﺛﺮ 4 ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻮازي ﺑﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ و ﭘﻮﯾﺎﯾﯽ ﻣﯿﺘﻮﮐﻨﺪرﯾﺎﯾﯽ در ﺑﺎﻓﺖ ﻫﯿﭙﻮﮐﻤﭗ رتﻫﺎي ﻧﺮ وﯾﺴﺘﺎر ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎري آﻟﺰاﯾﻤﺮ ﺑﻮد. روش ﮐﺎر: ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻨﻈﻮر، ﺗﻌﺪاد 21 ﺳﺮ رت ﻧﺮ ﺑﺎﻟﻎ ﻧﮋاد وﯾﺴﺘﺎر 20 ﻣﺎﻫﻪ ﺑﻪ روش ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺳﺎده ﺑﻪ 3 ﮔﺮوه ﺑﯿﻤﺎري آﻟﺰاﯾﻤﺮ ﺗﻌﺪاد = 7 ﺳﺮ ، ﮔﺮوه ﺑﯿﻤﺎري آﻟﺰاﯾﻤﺮ + ورزش ﻫﻮازي ﺗﻌﺪاد = 7 ﺳﺮ و ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﺗﻌﺪاد = 7 ﺳﺮ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ. اﻟﻘﺎي ﺑﯿﻤﺎري آﻟﺰاﯾﻤﺮ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺰرﯾﻖ داﺧﻞ ﻫﯿﭙﻮﮐﻤﭙﯽ Aβ42 Aβ ﻫﺮ ﻃﺮف 1 ﻣﯿﮑﺮوﻟﯿﺘﺮ ﺻﻮرت ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ. ﻫﻔﺖ روز ﺑﻌﺪ از ﺟﺮاﺣﯽ، ﮔﺮوه ورزش 4 ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ دوﯾﺪن روي ﻧﻮارﮔﺮدان 5 روز در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ 10 اﻟﯽ 15 ﻣﺘﺮ ﺑﺮ دﻗﯿﻘﻪ را اﺟﺮا ﻧﻤﻮدﻧﺪ. ﭼﻬﻞ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻋﺖ ﭘﺲ از آﺧﺮﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺗﻤﺮﯾﻨﯽ ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﺗﺤﺖ آزﻣﻮن رﻓﺘﺎري ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ. ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ از آزﻣﻮن رﻓﺘﺎري ﺗﻤﺎﻣﯽ رتﻫﺎ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ و ﺑﺎﻓﺖ ﻫﯿﭙﻮﮐﻤﭗ اﺳﺘﺨﺮاج ﺷﺪ. ﺑﯿﺎن mRNA ژنﻫﺎي Mfn2 ،OPA1 و Drp1 ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از روش RealTime PCR ﻣﻮرد ﺳﻨﺠﺶ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. ﺑﺮاي ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ آﻣﺎري از آزﻣﻮن ﺗﺤﻠﯿﻞ وارﯾﺎﻧﺲ ﯾﮏ ﻃﺮﻓﻪ اﺳﺘﻔﺎده ﺷﺪ. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎ: ﻧﺘﺎﯾﺞ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﯾﺎدﮔﯿﺮي و ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻓﻀﺎﯾﯽ و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯿﺰان ﺑﯿﺎن ژنﻫﺎي OPA1 و Mfn2 در ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﮔﺮوه ﺑﯿﻤﺎري آﻟﺰاﯾﻤﺮ در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺖ 0/05 p ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺰان ﺑﯿﺎن ژن Drp1 اﻓﺰاﯾﺶ ﻧﺸﺎن داد 0/05 p . ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻮازي در ﺣﯿﻮاﻧﺎت ﺑﯿﻤﺎر ﻋﻤﻠﮑﺮد ﯾﺎدﮔﯿﺮي و ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻓﻀﺎﯾﯽ را ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﯿﺪ 0/05 p و ﻣﯿﺰان ﺑﯿﺎن ژنﻫﺎي OPA1 و Mfn2 ﻫﯿﭙﻮﮐﻤﭗ را اﻓﺰاﯾﺶ 0/05 p و ﻣﯿﺰان ﺑﯿﺎن ژن Drp1 را در ﻣﻘﺎﯾﺴﻪ ﺑﺎ ﮔﺮوه ﺑﯿﻤﺎري آﻟﺰاﯾﻤﺮ ﮐﺎﻫﺶ داد 0/05 p . ﻧﺘﯿﺠﻪﮔﯿﺮي: ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠﯽ، ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ ﮐﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﻮازي ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻌﺪﯾﻞ ﭘﻮﯾﺎﯾﯽ ﻣﯿﺘﻮﮐﻨﺪرﯾﺎﯾﯽ ﻏﯿﺮﻃﺒﯿﻌﯽ، ﻋﻤﻠﮑﺮد ﯾﺎدﮔﯿﺮي و ﺣﺎﻓﻈﻪ ﻓﻀﺎﯾﯽ را در ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﯿﻤﺎري آﻟﺰاﯾﻤﺮ ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺨﺸﺪ.