تاثير شش هفته تمرين تناوبي شديد بر ميزان VEGF، FABP بافت چربي و مقاومت به انسولين در موش هاي صحرايي چاق ديابتي نوع 2

هدف: ديابت نوع 2 و چاقي با تغييرات ميزان متابوليسم بدن همراه هستند كه عامل تعيين كننده در پيشرفت مقاومت به انسولين محسوب مي‌شود. هدف از اين تحقيق بررسي تاثير شش هفته تمرين تناوبي با شدت بالا بر ميزان فاكتور رشد اندوتليال عروقي A (VEGF-A) و پروتئين متصل به اسيد چرب بافت چربي (A-FABP) در بافت چربي موش‌هاي صحرايي چاق مبتلا به ديابت نوع 2 بود. روش‌ كار: در اين مطالعه تجربي، تعداد 32 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار چاق (ميانگين وزن 20±300 گرم) به‌‌طور تصادفي در چهار گروه شامل 1) كنترل چاق، 2) شم (چاق)، 3) ديابتي چاق و 4) ديابتي چاق- تمرين تناوبي با شدت بالا قرار گرفتند. براي ايجاد ديابت نوع 2 از تزريق درون صفاقي نيكوتين آميد- استرپتوزوسين استفاده شد. برنامه تمرين تناوبي با شدت بالا 4 روز در هفته به‌مدت شش هفته اجرا شد. ميزان VEGF-A و A-FABP بافت چربي رت‌ها با استفاده از كيت و به روش الايزا اندازه‌گيري شد. داده ها به روش آناليز واريانس يكطرفه و آزمون تعقيبي توكي در سطح معني داري P 0/05 تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: ميزان VEGF-A بافت چربي در گروه ديابتي چاق نسبت به گروه كنترل چاق به‌طور معني‌داري كمتر بود (P=0.001). همچنين ميزان A-FABP (P=0.001) بافت چربي و مقاومت به انسولين (P=0.004) در گروه ديابتي چاق نسبت به گروه كنترل چاق به‌طور معني‌داري بيشتر بود. تمرين تناوبي با شدت بالا موجب افزايش معني‌دار ميزان VEGF-A و كاهش ميزان A-FABP بافت چربي و مقاومت به انسولين موش‌هاي ديابتي چاق شد (P=0.001). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد تمرين تناوبي با شدت بالا مي‌تواند به بهبود شاخص‌هاي متابوليك بافت چربي و مقاومت به انسولين موش‌هاي ديابتي چاق كمك كند.