تأثير پلي مورفيسم MCT1 T1470A بر تعداد تكرارها و حجم فعاليت مقاومتي در ورزشكاران جوان

زمينه و هدف: هدف از انجام اين پژوهش بررسي تأثير پلي مورفيسم MCT1 T1470A بر تعداد تكرارها و حجم فعاليت مقاومتي در ورزشكاران جوان رشته هاي ورزشي استقامتي_نيمه استقامتي و سرعتي_قدرتي بود.مواد و روش‌ها: 49 مرد جوان تمرين كرده (گروه استقامتي_نيمه استقامتي 21 نفر و گروه قدرتي-سرعتي 28 نفر) با ملاك هاي ورودي به اين پژوهش راه يافتند (سانتيمتر8.91±178.57، كيلوگرم13.37±75.34، سال5.45±24.02). در پنج روز اندازه گيري شاخص هاي تن سنجي، آزمون هاي ورزشي (پرس سينه و اسكات با 1RM 65%, 3 دوره، تكرار تا حد واماندگي و 90 ثانيه استراحت بين دوره ها) و خونگيري از آزمودني ها انجام شد. پس از استخراج DNA از نمونه هاي خوني، از روش ARMS-PCR براي تعيين ژنوتيپ نمونه ها استفاده شد. از آزمون هاي آماري مربع كاي براي بررسي تعادل هاردي واينبرگ و آزمون هاي آنواي يكراهه و كراسكال واليس با سطح معناداري p≤0.05براي بررسي تأثير ژنوتيپ هاي مختلف پلي مورفيسم MCT1 T14701 بر تعداد تكرار و حجم فعاليت مقاومتي استفاده شدنتايج: در بررسي اختلاف بين ميانگين هاي سه ژنوتيپ AA، TTو AT، اختلاف معني داري بين ژنوتيپ AA با دو ژنوتيپ ديگر (0.05 = p) در گروه استقامتي_نيمه استقامتي از لحاظ حجم فعاليت مقاومتي پرس سينه پيدا شد و بيشترين مقدار ميانگين (323.85 ± 2209.00 كيلوگرم در سه دوره) مربوط به ژنوتيپ AA بود. از لحاظ تعداد تكرارها، گرچه ميانگن آزمودني هاي داراي ژنوتيپ AA در هر دو گروه و براي هر دو آزمون پرس سينه و اسكات، بيشتر از دو ژنوتيپ ديگر بود، اما هيچ كدام از اين تفاوت ها از لحاظ آماري معنادار نبود.نتيجه‌گيري: با توجه به نتايج اين پژوهش، ورزشكاران استقامتي_نيمه استقامتي داراي آلل A و ژنوتيپ AA در حجم فعاليت مقاومتي عضلات كمربند سينه اي و اندام هاي فوقاني عملكرد بهتري را نسبت به ورزشكاران داراي آلل T و ژنوتيپ هاي TT و AT نشان مي دهند.