تحليل روايت پريشي و چالش هاي نشانه معنايي آن با تاكيد بر داستان شازده احتجاب

روايت كنش‌محور براساس نظام خطي و مبتني بر نقصاني مادي تعريف شده و هدف اصلي آن تصاحب ارزش براساس حركت كنشگران است. اما با ظهور دورۀ پساگرمسي در مكتب پاريس، به وجه جديد از روايت مي‌رسيم كه در آن، رخداد‌ها در جاي اصلي خود قرار ندارد و به همين جهت سبب تشويش، ناهنجاري و آشفتگي ذهني كنشگران و مخاطب مي‌شود. در چنين شرايطي، تداخل روايي صورت مي‌گيرد و با جابه‌جايي عناصر كنشي، زماني و مكاني، روايت ساختارهاي مستحكم خود را رها مي‌كند. بر همين اساس، دورۀ جديدي از روايت به نام روايتِ پساكنشي و پساتعيني آغاز مي‌شود. اين جابه‌جايي‌ها و تداخل‌هاي روايي كه در بطن روايت رخ مي‌دهد، سبب بروز روايت‌پريشي مي‌شود. روايت‌پريشي سبب مي‌گردد تا با نوعي مداخله و جابه‌جايي عناصر، با نوعي شگفتي مواجه شويم كه در آن، روايت ديگر تابع فازها و مراحل فرايندي براساس الگوي كلاسيك نيست. پرسش مقاله عبارت است از: چگونه روايت‌پريشي سبب بروز اختلال در روند روايت مي‌شود و آن را از وضعيت ثابت و رمزبندي‌شده به وضعيتي نامتعين و متلاطم تغيير مي‌دهد؟ با توجه به رويكردِ پساكنشي، مسئلۀ اصلي مقاله اين است كه چگونه روايت‌پريشي شرايط توليد معنا را تغيير مي‌دهد. هدف اصلي از اين مقاله بررسي فرايند‌ روايت‌پريشي با تأكيد بر عناصري مانند كنش‌پريشي، زمان‌پريشي، مكان‌پريشي و مضمون‌پريشي است. به‌منظور نيل به اين هدف، بر داستان شازده‌احتجاب تمركز شده است.