تفسيرِ بصائرِ يميني: كاستي‌ها و بررسيِ ويژگي‌هايِ آوايي

تفسيرِ بصائرِ يميني از ‌تفسيرهايِ فارسيِ ارزشمند و كهنِ قرآن است كه در سدهٔ ششمِ هجري به دستِ قاضي معين‌الدّين محمّد بن محمود نيشابوري نوشته شده‌است. بخشي از اين كتاب، در سالِ 1359، به تصحيحِ علي رواقي از سويِ انتشاراتِ بنيادِ فرهنگِ ايران به چاپ رسيد؛ نزديك به چهار دهه پس از آن، در سالِ 1398، متنِ كاملِ اين تفسير به تصحيحِ همو در چهار جلد از سويِ مؤسسهٔ پژوهشيِ ميراثِ مكتوب چاپ شد. متأسفانه، در اين تصحيح، تنها به واژه‌هايِ كم‌كاربرد و نادرِ اين كتاب پرداخته شده‌است و از بررسيِ ديگر ويژگي‌هايِ آن چشم پوشيده‌ شده‌است. اين بي‌توجّهي به جنبه‌هايِ گوناگون به كاستي‌هايي در مقدّمه و به تصحيح‌هايِ قياسيِ بي‌مورد در متنِ مصحَّح انجاميده‌است. هدفِ اين نوشته شناساييِ كاستي‌هايِ مقدّمهٔ مصحِّح و شناساندنِ بهترِ بصائرِ يميني بود؛ از اين روي، برخي از كاستي‌هايِ مقدّمه، از جمله جنبهٔ تفسير، ترجمه، قرائاتِ قرآني و شيوهٔ تصحيح، به‌گونه‌اي مجمَل، ياد كرده‌شد. همچنين، از ميانِ جنبه‌هايِ زبانيِ ناگفتهٔ اين اثر، جنبهٔ آوايي برگزيده‌شد و كوشيده‌شد تا ويژگي‌هايِ درخورِ آن نمايانده ‌شود