ارتباط سلامت معنوي با رفتار اخلاقي در دانشجويان ‌دانشكده هاي پرستاري مامايي دانشگاه علوم پزشكي ‌اردبيل

زمينه و هدف: دارا بودن سلامت معنوي و رفتار اخلاقي مطلوب در دانشجويان علوم پزشكي، هر دو از عوامل مهم ‏در پيشگيري از آسيب به بيماران مي باشند. هدف از پژوهش حاضر، تعيين ارتباط سلامت معنوي با رفتار اخلاقي در ‏دانشجويان دانشكده هاي پرستاري و مامايي دانشگاه علوم پزشكي اردبيل بود.‏ روش كار: مطالعه حاضر از نوع توصيفي- همبستگي بود كه در سال 1398 انجام گرفت. جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانشجويان ‏دانشكده هاي پرستاري مامايي اردبيل مي باشد كه بر اساس جدول كرجسي و مورگان، حجم نمونه به تعداد 265 نفر محاسبه ‏شد و به روش تصادفي طبقه اي، نمونه گيري به عمل آمد. داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي استاندارد سلامت معنوي و رفتار ‏اخلاقي كه روايي و پايايي آن ها مورد تاييد قرار گرفته است، جمع آوري شدند و با استفاده از آزمون همبستگي پيرسون، تي مستقل و آنوا به وسيله نرم افزار  SPSS-15تحليل شدند. يافته ها: ميانگين سني شركت كنندگان 1/83±20/60 سال بود. ميانگين نمره سلامت معنوي دانشجويان 7/16±70/49  از حداكثر نمره 120 بود. ميانگين نمره رفتار اخلاقي نيز 8/28±59/52 ‏ از حداكثر نمره 75 بدست آمد. همچنين، بر اساس آزمون همبستگي پيرسون بين سلامت معنوي و رفتار اخلاقي دانشجويان ارتباط آماري ‏مستقيم و معني داري وجود داشت (0/756=‏r‏ و  0/001 p). نتيجه گيري:‏‎ ‎با توجه به اين يافته كه دانشجويان با سطح سلامت معنوي بالاتر، رفتار اخلاقي مطلوب تري نسبت به سايرين داشتند؛ مسئولين دانشگاهي مي توانند با توجه بيشتر به سلامت معنوي دانشجويان ‏و فراهم كردن زمينه هايي براي بهبود آن، رفتارهاي اخلاقي مطلوب را نيز در آنها ارتقا دهند.‏