مدل ساختاري دلزدگي زناشويي مبتني بر سلامت روان و حمايت اجتماعي ادراك شده با ميانجيگري تاب‌آوري فردي در زنان نابارور

زمينه و اهداف: روابط زناشويي از مهمترين عناصر تحكيم بنياد خانواده هستند. تاب‌آوري، سلامت روان و حمايت اجتماعي مي‌توانند از متغيرهاي مهم در پيشگيري از دلزدگي زناشويي باشند. هدف پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي تاب‌آوري فردي در رابطه بين سلامت روان و حمايت اجتماعي ادراك شده با دلزدگي زناشويي در زنان نابارور بود. روش بررسي: پژوهش حاضر از نوع همبستگي و مدل‌سازي معادلات ساختاري بود. جامعه آماري شامل زنان نابارور مراجعه كننده به بخش ناباروري يكي از بيمارستان‌هاي شهر تهران درسال 1399-1398 بود. از طريق نمونه گيري در دسترس 361 نفر براي شركت در مطالعه، انتخاب شدند. پرسشنامه دلزدگي زناشويي، پرسشنامه تاب‌آوري، پرسشنامه حمايت اجتماعي ادراك شده و پرسشنامه سلامت عمومي براي جمع‌آوري داده‌ها استفاده شد. در پژوهش حاضر، براي تحليل داده‌ها از روش‌هاي ضريب همبستگي پيرسون و مدل معادلات ساختاري استفاده شد. يافته‌ها: طبق نتايج حاصل، بين سلامت عمومي (0/56)، حمايت اجتماعي (0/55) و تاب‌آوري (0/61) با دلزدگي زناشويي رابطه منفي معنادار در سطح 0/01 وجود دارد. همچنين تاب‌آوري در رابطه بين سلامت روان و حمايت اجتماعي ادراك شده با دلزدگي زناشويي در زنان نابارور داراي نقش ميانجي بود (0/05 p). نتيجه‌گيري: طبق نتايج، متغير تاب‌آوري فردي در نقش تعديل كننده بر رابطه بين سلامت روان و دلزدگي زناشويي زنان نابارور اثر مثبت دارد. به عبارت ديگر، سلامت روان در سطوح بالاي تاب‌آوري فردي، كاهش دلزدگي زناشويي اين افراد را پيش‌بيني مي‌كند.