تأثير هشت هفته تمرين تناوبي شديد و عسل آويشن بر تغييرات بيان ژن Pdx1 بافت پانكراس و شاخص مقاومت به انسولين موش‌هاي نر ديابتي نوع دو

زمينه و اهداف: ديابت يكي از اختلالات متابوليكي است كه منجر به بيماري‌هاي متعدد قلبي عروقي و متابوليكي مي‌شود. هدف اين مطالعه بررسي تأثير تعاملي تمرين تناوبي شديد وعسل آويشن بر بيان ژن Pdx1 و شاخص مقاومت به انسولين موش‌هاي نر ديابتي نوع دو بود. روش بررسي: 36 سر موش پس از20 هفته تغذيه با رژيم پرچرب با تزريق درون صفاقي استرپتوزوتوسين ديابتي شدند. موش‌ها در چهار گروه 1) كنترل؛ 2) تمرين ؛ 3) عسل؛ و 4) تمرين+عسل‌ گروه‌بندي شدند. هشت ‌هفته تمرين هوازي، پنج جلسه در هفته با تناوب شديد اجرا شد. عسل آويشن با مقدار روزانه g/kg3 به صورت گاواژ خورانده شد. گلوكز، انسولين، شاخص مقاومت به انسولين و بيان ژن Pdx1 اندازه‌گيري‌شد. داده‌ها با آزمون تحليل واريانس يكطرفه و آزمون تعقيبي بن‌فروني تحليل شد. يافته‌ها: گلوكز و شاخص مقاومت به انسولين در گروه تمرين+عسل نسب به گروه كنترل كاهش داشت (0.001=p). در همه گروه‌هاي تجربي نسب به گروه كنترل افزايش معني‌دار انسولين‌ (0.001=p) و كاهش معني‌دار بيان ژن Pdx1 (p=0.0001) ديده شد. نتيجه‌گيري: تمرين تناوبي شديد ‌و‌مصرف‌ عسل‌آويشن در كاهش گلوكز و شاخص مقاومت به انسولين مؤثر بود ‌‌و تمرين ورزشي و عسل منجر به كاهش بيان ژن Pdx1 بافت پانكراس شد. ‌تمرين‌تناوبي از طريق‌كاهش مقاومت به انسولين مي‌تواند نياز به بيان بيش از حد Pdx1 را كاهش دهد. ولي در گروه‌هاي ديگر نياز به بيان Pdx1 جهت تكثير سلولهاي بتا و افزايش ميزان توليد انسولين بيشتر است.