نقش واسطه‌‌اي اجتناب تجربي در رابطه بين خودشفقتي و بهزيستي روان‌‌شناختي در افراد مبتلا به ام‌اس

زمينه و اهداف: عوامل روانشناختي مختلفي اغلب بهزيستي روانشناختي افراد مبتلا به مالتيپل اسكلروزيس را تهديد مي‌كنند و بررسي وضعيت رواني-اجتماعي اين بيماران امر مهمي است. هدف از پژوهش حاضر بررسي نقش ميانجي اجتناب تجربي در رابطه بين شفقت نسبت به خود و بهزيستي روانشناختي در بيماران مبتلا به ام‌اس بود. روش بررسي: روش پژوهش از نوع توصيفي-همبستگي بود.حجم نمونه شامل 220 نفر از افراد مبتلا به ام‌اس ساكن شهر تهران در سال 1398 بودند كه به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. جهت گردآوري داده‌هاي پژوهش از پرسشنامه‌هاي بهزيستي روان شناختي ريف فرم كوتاه (PWBS)، مقياس شفقت نسبت به خود (SCS) و پرسشنامه پذيرش و عمل (AAQ­II) استفاده شد. در نهايت داده‌ها با روش همبستگي پيرسون و معادلات ساختاري مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: شفقت به خود همبستگي مثبت معناداري با بهزيستي روان‌شناختي (P 0/001, r=0/66) و همبستگي منفي معناداري با اجتناب تجربي (P 0/001, r=0/72) و نيز اجتناب تجربي همبستگي منفي معناداري با بهزيستي روان‌شناختي (P 0/001, r=0/65) دارد و همچنين نتيجه بررسي اثر غيرمستقيم نشان داد كه شفقت به خود مي‌تواند با واسطه‌گري اجتناب تجربي، بهزيستي رواني را به‌طور معناداري پيش‌بيني كند (0.35= β؛ 0.001 p). نتيجه‌گيري: باتوجه به يافته‌هاي پژوهش مي‌توان اذعان نمود كه اجتناب‌تجربي و شفقت نسبت به خود نقش مهم و تأثيرگذاري بر بهزيستي روانشناختي افراد مبتلا به ام‌اس دارند و بر اين اساس مي‌توان نتيجه گرفت كه با افزايش انعطاف‌پذيري روانشناختي (كاهش اجتناب تجربي) مي‌توان تا حدودي سبب بهبود بهزيستي روانشناختي در اين بيماران شد.