اسب در نقاشي منصور قندريز: تحليل نشانه- معناشناسانه‌ي يك اثر

منصور قندريز از جمله نقاشان مستعد معاصر ايران است كه به طور معمول نامش در همراهي با مكتب سقاخانه به چشم مي‌خورد؛ اين در حالي است كه بسياري از آثار فيگوراتيو او كه با بهره‌گيري از دنياي اساطير و سنت‌هاي كهن تصويرگري ايراني خلق شده‌اند و خصلتي بدوي و رازآميز دارند، از دايره‌ي پژوهش بركنار مانده‌اند. اين هنرمند در نقاشي‌هايش از ارزش‌هاي زيبايي‌شناختي سنت تصويري ايران در جهت هويت‌يابي و آفرينش معنا بهره برده و نيز نقش اسب را كه از ادوار باستاني تا كنون در هنر ايران رايج بوده‌ است، به صورتي پرتكرار و معناساز در كار خود گنجانده است. تحقيق پيش رو با انتخاب يك اثر از اين هنرمند كه حال و هوايي اسطوره‌اي و مرموز بر آن حاكم است و نيز نقش دو اسب در آن ديده مي‌شود، در حالي كه يكي از آن‌ها دو شاخ روي سرش دارد، در تلاش است سازوكار خلق معنا و چگونگي مشاركت نقش اسب را در فرآيند معناآفريني اثر جست وجو كند. جستار حاضر به لحاظ هدف بنيادين بوده و روش گردآوري اطلاعات آن نيز كتابخانه‌اي است. انتخاب نظريه‌ي نشانه- معناشناختي گفتماني اين پژوهش را قادر مي‌سازد تا از مربع معنايي عبور كرده و با تحليل مربع تنشي معناي نهايي اثر و كاركرد نقش اسب را در آن آشكار كند. يافته‌هاي تحقيق حاكي از آن است كه نتيجه‌ي كنش و تعامل ميان عناصر و عوامل گفتماني موجود در تصوير كمال و تعالي است و اسب، نقش همراه و عامل كمكي انسان را بر عهده دارد. در اثر مذكور اسب شاخ دار از نيروهاي حافظ طبيعت و وابسته به مادينگي برآورد مي‌شود.