نسبت سراسطوره با گفتمان‌هاي سياسي در دوسالانه‌هاي هشتم و دهم پوستر تهران

در اين مقاله، بدون آن‌كه به شاكله‌ ديداري آفريده‌هاي گرافيكيِ دوسالانه‌هاي هشتم و دهم پرداخته‌شود، تنها مناسبات ميان‌اسطوره‌اي در دو وضعيت چيره بر دوسالانه‌هاي هشتم و دهم، تحليل خواهدشد. چارچوب نظري و روش‌شناسي آن نيز تحليل گفتمان لاكلائو است كه البته از نظريه‌ سراطوره نيز با آن درمي‌آميزد. بر پايه اين چارچوب نظري براي سنجش اثرگذاري گفتمان‌هاي سياسي بر حوزه‌ هنري، نياز به آن است كه حوزه‌ هنري از دو جنبه‌ «تخيل‌ورزي زيباشناختي» و «سوژمنديِ هنرمندان» درنظر گرفته‌ شود و دو مدل آنتاگونيستي و آگونيستي براي سنجشِ آن، تدوين شود. يافته‌هاي اين مقاله نشان مي‌دهد كه دوسالانه دهم، هم‌خواني بيشتري با مدل آنتاگونيستي دارد تا دوسالانه هشتم با مدل آگونيستي. چرا كه وضعيت گفتماني در زمان برگزاري دوسالانه هشتم آگونيستي نبود و حتي گفتماني برتر، ديگر گفتمان‌ها را از ميدان سياست كنار زده بود و جايگاهي چيره داشت. حتي اين گفتمان در حوزه‌ هنري نيز وارد شده بود و رابطه‌هاي آنتاگونيستي خود را به اين حوزه (البته تنها در ساحت سوژه‌سازي هنرمندان) گسترش داده بود. ولي با وجود گسترش آنتاگونيسم در سطح «سوژه‌شدگي هنرمندان»، زنجيره‌ هم-ارزي گفتمان غالب در توليد معنا، به حوزه هنري گسترش نيافت است.