اثربخشي آموزش خودشفقت‌ورزي بر خودانتقادي و آشفتگي روانشناختي در زنان نابارور

مقدمه: پژوهش حاضر با هدف اثربخشي آموزش خودشفقت‌ورزي بر خودانتقادي و آشفتگي روانشناختي در زنان نابارور انجام شد. روش: اين پژوهش در چارچوب يك روش تحقيق نيمه آزمايشي بود و با استفاده از طرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل و آزمون پيگيري انجام گرفت. جامعه آماري مورد مطالعه شامل تمامي زنان نابارور مراجعه‌كننده به مركز فوق تخصصي درمان ناباروري جهاد دانشگاهي قم در سال 1400 بود، كه30 نفر از زنان كه ملاك‌‌هاي ورود به پژوهش را داشتند با روش نمونه‌گيري هدفمند انتخاب شدند كه بصورت تصادفي در  ۲ گروه 15 نفره مداخله و كنترل قرار گرفتند. گروه مداخله، 8 جلسه آموزش غيرحضوري خودشفقت‌ورزي را دريافت كرد و گروه كنترل هيچ مداخله‌اي را دريافت نكرد. شركت‌كنندگان با پرسشنامه آشفتگي روانشناختي Kessler et al (2003) و مقياس سطوح خودانتقادي Thampson Zuroff (2004) مورد ارزيابي قرار گرفتند. داده‌هاي به دست آمده از پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري با استفاده از تحليل واريانس با اندازه‌گيري تكراري بوسيله نرم‌افزار SPSS23 مورد تجزيه‌ و تحليل قرار گرفت. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد كه گروه‌ها در مرحله‌ي پيش آزمون همگن بودند و بعد از آموزش نمرات گروه كنترل و مداخله با يكديگر تفاوت داشتند بدين معني كه آموزش خودشفقت ورزي بر آشفتگي روانشناختي و خودانتقادي اثربخش بوده است.  نتيجه گيري: بنابراين اثربخشي آموزش خودشفقت‌ورزي بر خودانتقادي و مولفه‌هاي آن و آشفتگي روانشناختي در زنان نابارور پس از درمان و پيگيري هشت هفته‌اي در طول زمان ثبات دارد. براساس نتايج حاصله، لزوم توجه به درمان شفقت‌ به خود در كاهش خود انتقادي و آشفتگي زناشوئي زنان نابارور نقش بسزايي دارد.