تفسير نظم و اخلاق عمومي در دسترسي آزادانه به اطلاعات رسانه‌اي از منظر حقوق بين‌الملل

آزادي دسترسي به اطلاعات به‌طور عام ذيل عنوان آزادي بيان به‌مثابه يكي از حقوق اساسي بشر در بسياري از اسناد حقوق بشر جهاني و منطقه ‌اي به رسميت شناخته شده است. با وجود اين، احترام به اصل حاكميت ملي دولت ها اقتضا دارد كه در چارچوب هاي مصرّح قانوني، نظير حفظ نظم و اخلاق عمومي، محدوديت ‌هايي بر سر راهِ اين آزادي مقرر شود. جمهوري اسلامي ايران در مقوله آزادي دسترسي به اطلاعات، با دو مانع اساسي روبه‌روست؛ از يك سو، به‌بهانه اعمال محدوديت بر محتواهاي رسانه اي معاند (اعم از ضداخلاقي يا براندازانه) و نقض آزادي بيان، مورد تهاجم نهادهاي حقوق بشري قرار مي گيرد و از سوي ديگر، شبكه هاي برون مرزي آن نظير پرس‌تي‌وي با اتهاماتي نظير «انتشارِ ادله بي پايه و اساس» تحريم يا محدود مي شوند. حال پرسش اين است كه مفهوم و تفسير «نظم و اخلاق عمومي» در حقوق بين الملل چيست و جمهوري اسلامي ايران چگونه مي تواند ضمن پاسخگويي و دفاع حقوقي از خود در مجامع بين المللي، انتشار آزادانه اطلاعات رسانه اي خويش را مطالبه كند؟ پژوهش حاضر، كوشيده است از طريق روش تحليلي ـ توصيفي و به استناد اسناد كتابخانه اي به پرسش هاي فوق پاسخ دهد. نتايج بررسي ها نشان مي دهد كه مفهوم نظم و اخلاق عمومي لازم است در چارچوب رويكرد نسبي گرايانه و متناسب با فرهنگ عرفي مجموعه كشورها تفسير شود تا از استانداردها و رويه هاي متناقض در نظام حقوقي بين الملل جلوگيري به عمل آيد.