بررسي رويارويي الاهيات سياسي با فرهنگ مدرن

الاهيات سياسي جديد با متفكران مهمي مثل يورگن مُلتمان، يوهان باپتيست مِتس و دوروتي زُئِلِه در نيمۀ دوم سدۀ بيستم پا به عرصۀ الاهيات مسيحي گذاشت. اين الاهيات را بيشتر از وجه سياسي آن مي شناسيم. با اين حال، مقالۀ حاضر با روشي توصيفي ـ تحليلي به بررسي رويارويي اين سه شخصيت مهم الاهيات سياسي با فرهنگ مدرن پرداخته است. آنچه اين مقاله قصد دارد نشان بدهد آن است كه الاهيات سياسي نگاه انتقادي و معترض به بعضي از وجوه فرهنگ مدرن دارد، گرچه چنين نگاهي بنا به تعريف اين الاهيات ذاتي آن نيست. از وجه معرفتي نقد متألهان سياسي را به «الاهيات مرگ خدا» و به‌اصطلاح الاهيات سكولار شاهديم؛ الاهيات مرگ خدا نقدهايي اساسي به مفهوم خدا در الاهيات مسيحي داشت و در طرف مقابل طرح بعضي از انديشه هاي الاهياتي از جانب الاهيات سياسي، نظير تأكيد بر فرجام شناسي مسيحي، اساساً كمتر به دليل اهميت سياسي و شبه ماركسيستي آن و بيشتر براي بازتعريفي از مفهوم خدا و بردن آن به انتهاي تاريخ  بود تا آن را از تنگناي عقلانيت انتزاعي معاصرشان رها سازند. اين الاهيات همچنين بر زبان روايي و دعايي و توانمندي آن براي ارايۀ تصويري واقعي تر از مفاهيم الاهياتي، در مقايسه با زبان انتزاعي و عقلاني مدرن، تأكيد دارد. از وجه فرهنگي نيز الاهيات سياسي به تأثيرات فرهنگ بورژوايي برآمده از سرمايه داري بر الاهيات مسيحي اعتراض دارد و معتقد است اين نكته موجب نوعي بي اعتنايي بورژوايي در مسيحيت شده است. تئوديسۀ نظري مسيحيت هم مي‌كوشد وضعيت را معمول و آرام جلوه دهد، حال آن كه به باور اين متألهان طرح رنج‌هاي فاجعه بار بشر مثل آشويتس در حيطۀ الاهيات مي تواند تصوري حقيقي تر از خدا به دست بدهد و همچنين كتاب مقدس و ناهم عصريت مسيحيت با فرهنگ بورژوايي مي تواند مبنايي براي نقد وضعيت معاصر و ادامۀ پروژۀ روشنگري باشد.