پارادوكس مديريت استعداد انحصاري- فراگير: به سوي رويكردي متوازن

پارادوكس ها جزو پديده هاي اجتناب ناپذير در زندگي سازماني هستند كه به صورت دوراهي هاي تصميم گيري آشكار مي شود. مديران، تنش هاي پارادوكس گونه را در موقعيت هاي مختلف تجربه مي كنند و بايد بتوانند پاسخ مناسبي براي حل چنين تنش هايي ارائه دهند. يكي از اين موقعيت ها، مواجهه با تنش پارادوكس گونه مديريت استعداد انحصاري- فراگير است. پژوهش حاضر باهدف كشف راهكارهاي مديريت اين تنش انجام شده است. اين پژوهش از لحاظ هدف كاربردي و برحسب روش گردآوري داده ها كيفي است. جامعه آماري در اين پژوهش مديران پژوهشي و اجرايي در سطوح مختلف پژوهشگاه فناوري اطلاعات و ارتباطات بودند كه تعداد 28 نفر از آن ها با استفاده از فن نمونه‌گيري گلوله برفي انتخاب شدند. ابزار گردآوري اطلاعات در اين پژوهش، مصاحبه هاي نيمه ساختاريافته بود. تجزيه‌وتحليل داده هاي حاصل از مصاحبه ها با استفاده از روش تحليل تم انجام شد. نتايج پژوهش نشان داد كه «عوامل تعديل كننده تنش» شامل «عدالت سازماني»، «ماهيت روابط بين فردي» و «دسترسي به منابع» بر شكل گيري تنش اثرگذار خواهند بود. ضمن آنكه دو پاسخ فعال شامل «پذيرش» و «تعادل و يكپارچه سازي» و نيز سه پاسخ غيرفعال شامل «سركوب»، «تفكيك» و «فرافكني» به‌عنوان راهكارهاي مديريت تنش مشخص شد.