نقش نهادها در خلق دانش و نوآوري اقتصادي از منظر پارادايم رابطه اي

هدف مقاله، درك رابطه بين سيستم نهادي و خلق دانش است و به اين سئوال پاسخ داده مي شود كه سيستم نهادي چگونه و طي چه شرايطي مي تواند نوآوري و خلق دانش را تقويت كند. در اين راستا، نخست دانش و نوآوري از منظر پارادايم رابطه اي معرفي شده است، آنگاه رابطه بين نهادها و توسعه دانش و نوآوري، شرايط و عوامل آن تجزيه و تحليل شده است. با تكيه بر نظريه ساختاري گيدنز، استدلال مي شود كه نهاد، از سويي فرآيندهاي تعامل اقتصادي  را شكل مي دهد و از سوي ديگر  از فرآيندهاي تعامل اقتصادي شكل مي گيرد كه موجب ايجاد مسئله متناقضي مي شود و آن اين كه از سويي نهادها ساختارهايي هستند كه عمل انساني را شكل مي دهند و از سوي ديگر، براي خلق نوآوري و دانش بايد تغييرات نهادي صورت بگيرد و نهادهاي مشوق نوآوري و خلق دانش ايجاد شوند، اگر كنش بازيگران از  نهادها شكل مي گيرند، بازيگران چگونه مي توانند همان نهادها را تغيير دهند. به عبارت ديگر افراد چگونه مي توانند نهادي را تغيير دهند كه عقلانيت و اقدام آنها مقيد به  همان  نهاد است؟  بر اساس مطالعه، وقتي بازيگران كارآفريني نهادي مي خواهند نهادهاي موجود را تغيير و نهادهاي جديدي ايجاد كنند، بايد محيط نهادي موجود را تغيير دهند. چون نهادهاي موجود براي بسياري از بازيگران منافع دربر دارد، كارآفرينان نهادي مجبورند منابع را بسيج كنند و قابليت هاي خاص را به منظور ارتقاي مشروعيت و حقانيت براي تغيير و  متقاعد كردن ديگران در پذيرش شيوه هاي جديد توسعه دهند. در نتيجه نهادي اوليه شكل مي گيرد كه با گذشت زمان تثبيت و به نهادي پذيرفته شده تبديل مي شود.