تعيين كارايي و حد بهينه استفاده از منابع توليد در راستاي توسعه پايدار روستايي مورد: برنج‌كاران مناطق روستايي گتوند

لزوم توجه به پايداري در كشاورزي در سطوح مختلف محلي، منطقه‎اي، ملي و جهاني مورد تأييد قرار گرفته است. ارتقاي كارايي و مصرف مطلوب عوامل توليد در بهبود پايداري عمليات كشاورزي در راستاي توسعه پايدار امري اجتناب ناپذير است. بر اين اساس هدف مطالعه حاضر تعيين كارايي و حد بهينه استفاده از منابع توليد در راستاي توسعه پايدار در مناطق روستايي گتوند با استفاده از رهيافت تحليل پوششي داده‌هاي استوار مي‎باشد. رهيافت بهينه‎سازي استوار امكان ارزيابي واحدهاي تصميم‎گيري با داده‎هاي غيرقطعي را فراهم مي‎نمايد. داده‌هاي مورد نياز در منطقه مدنظر از طريق توزيع و تكميل پرسشنامه در سال 1398 توسط 121برنج‎كار با در نظر گرفتن جامعه آماري و استفاده از نمونه گيري تصادفي ساده حاصل شد. نتايج نشان داد، ميانگين كارايي كل فني در سطح احتمال انحراف 50% و سطح عدم اطمينان 20% برابر0.79 مي‎باشد. در نتيجه توليدكنندگان منطقه مورد مطالعه نهاده‎هاي توليد را براي توليد سطح معيني از توليد به صورت بهينه به كار نمي‎برند. مقادير واقعي مصرف نهاده‌ها توسط برنج‌كاران مناطق روستايي گتوند فاصله زيادي نسبت به مقادير بهينه برآورد شده دارند. به عبارتي براي ‌همه ‌نهاده‎ها، مازاد‌ مصرف ‌وجود ‌دارد. ناكاراترين نهاده‎ها در پژوهش حاضر سطح زيركشت و علف‎كش مي‎باشند. به طوري كه مي‌توان به ترتيب با كاهش 48% و 45% در مصرف سطح زيركشت و علف‎كش به سطح بهينه مصرف اين نهاده‎ها بدون كاهش در توليد دست يافت. در اين راستا جهت افزايش كارايي و در نتيجه بهبود عمليات پايداري كشاورزي در راستاي توسعه پايدار، برنامه‎‎ريزي آموزشي جهت استفاده از تكنولوژي‎هاي مناسب و پيشرفته براي بالابردن بهره‎وري عوامل توليد توصيه مي‎شود.