تحليل تجربه زيسته فقراي شهري از طرد اجتماعي از بازار كار مورد مطالعه؛ مناطق 17، 18 و 19 شهر تهران

طرد از بازار كار از مؤلفه هاي مهم طرد اجتماعي است و به ساختارهاي اشاره دارد كه موجب خروج افراد از بازار كار و گرفتاري در فقر مزمن مي شود. هدف از مطالعه حاضر فهم تجربه زيسته فقراي شهري از علل موثر بر فقر است. روش تحقيق، گرندد تئوري و جامعه مورد مطالعه، شامل سرپرستان خانوارهاي تهيدست شهري ساكن در مناطق 17 و 18 و 19 شهرداري تهران بوده است نمونه گيري ابتدا به صورت هدفمند و تا مرحله اشباع نظري ادامه يافت. در نتيجه مقوله هسته اي با عنوان طرد اجتماعي از بازار كار ظاهر گرديد. يافته هاي تحقيق بر اساس مدل پاراديمي پژوهش در پنج محور( شرايط علي، شرايط مداخله‌گر و شرايط زمينه اي، راهبردها و پيامدها) قرار گرفت. در اين مقاله شرايط علي مقوله طرد از بازار كار مطرح مي شود. شرايط علي بر اساس نظر مشاركت كنندگان شامل چهار مقوله اصلي با عنوان هاي ضعف سرمايه اقتصادي، ضعف سرمايه انساني، شرايط نامساعد اقتصادي و شرايط نامساعد اشتغال است. براساس يافته ها بسياري از فقراي شهري ساكن در مناطق مورد مطالعه پيشينه فقر روستايي داشتند كه بارزترين وجه آن ضعف سرمايه هاي اقتصادي و انساني است. همچنين شرايط اشتغال آنان در شهر بسيار متاثر از شرايط نامساعد اقتصادي(مانند: تحريم هاي اقتصادي، شيوع بيماري كرونا، مكانيزه شدن توليد و ارائه خدمات و حضور اتباع خارجي) و شرايط نامساعد اشتغال (مانند: آسيب پذيري جسمي، آسيب پذيري رواني، درامد اندك، فقدان حمايت هاي اجتماعي و استثمار) بوده، به گونه اي كه اين شرايط منجر به تداوم فقر بين نسلي آنان شده است.