بررسي انتقادي استدلال گونه‌پرستي پيتر سينگر در حقوق حيوانات

يكي از مهم‌ترين دلايل پيتر سينگر، از مدافعان حق حيات حيوانات، گونه‌پرستانه بودن بسياري از رفتارهاي انسان با حيوانات است. او حيوان را داراي حق توجه برابر با انسان مي‌داند و توجه ويژۀ انسان به افراد نوع خود را «گونه‌پرستي» مي‌نامد و هرگونه استفاده از حيوان را استفادۀ ابزاري و نادرست مي‌شمرد. از نظر او گونه‌پرستي به‌مثابۀ نژادپرستي‌است و همان‌گونه كه نژادپرستي به‌لحاظ اخلاقي نادرست است، گونه‌پرستي نيز نادرست و غير اخلاقي است. در اين مقاله، ضمن بررسي و نقد اين استدلال سينگر، مشخص مي‌شود كه آنچه محكوم است، ترجيح بدون دليل يك نوع بر نوع ديگر است كه در مقايسۀ انسان با حيوان، به دليل وجود برتري‌هاي خاص نوع انسان منتفي‌است و با توجه به جايگاه خاص انسان در هستي، تفاوت رفتار در مواجهه با انسان و حيوان، متفاوت با نژادپرستي بوده و در نتيجه، استفادۀ هدفمند و مسئولانۀ انسان از حيوان مجاز است و برتري انسان نه‌تنها تجويز نگاه برتري‌جويانۀ او به حيوان نيست، بلكه بايد موجب رعايت بيشتر حقوق حيوان شود. بدون ادعا بودنِ منطق ضد گونه‌پرستي، بي‌توجهي به تفاوت شأن و منزلت انسان و حيوان و توجه‌نكردن به جايگاه انسان در عالم هستي، از جمله نقدهايي‌است كه مي‌توان به سينگر وارد كرد.