تحليل يك رويكرد در مسئلۀ هويّت شخصي؛ بازخواني هويّت روايي

يكي از مهم‌ترين مسائل در فلسفه، مبحث هويّت شخصي بوده است. پرسش از كيستي انسان، در تمام حوزه‌هاي فلسفه، علوم اجتماعي و روان‌شناسي نشان از هميشگي‌بودن اين دغدغه نزد متفكران داشته است. با توجه به مطالعۀ سير تاريخي در علوم مختلف انساني،جنبه‌هاي متفاوتي از اين مسئله بازگو و بررسي شده است. هم‌پوشاني برخي از ارزيابي‌ها در حوزه‌هاي مختلف باعث شده است كه  متفكران متوجه شوند ذات اين پرسش فلسفي‌است؛ به عبارت ديگر، انديشمندان در زمينه‌هاي مختلف در بحث هويّت شخصي همواره با پاسخ‌هاي خود تا حدود بسياري به اين امر اذعان كرده‌اند. با توجه به اين مطلب، در اين نوشتار ابتدا پرسش هويّت شخصي را تشريح مي‌كنيم و سپس با پاسخ‌هاي فيلسوفاني چون جان لاك و همچنين برخي تحليل‌هاي متأخران در حوزۀ فلسفۀ ذهن، نشان خواهيم داد كه ذات اين پرسش هرمنوتيكال است. در سنت هرمنوتيكي نيز با نگاهي كوتاه، رهيافتي به هويّت شخصي خواهيم برد. ريكور به‌عنوان يكي  از متفكران سنت هرمنوتيكي دغدغۀ هويّت شخصي را در بستر هرمنوتيكي  تحليل مي‌كند. او تلاش مي‌نمايد تا با رهيافت هرمنوتيكي خود پاسخ‌هاي مناسبي براي اين پرسش تقرير كند. رهيافت ريكور بر بستر خاصيت ذاتي تجربۀ انسان، يعني روايت بنا شده است. اين پژوهش با تحليل آراي ريكور درصدد است تا با يافتن نسبتي مناسب ميان هويّت شخصي و روايت و همچنين بازخواني نقدها بر پاسخ‌هاي انتزاعي به اين پرسش، پس‌زمينۀ مناسبي به نام هويّت روايي را ارائه دهد.