روشن‌سازي نسبت يگانگي و بس‌گانگي در منطق اكسپرسيون براساس خوانش دلوز از اسپينوزا

ژيل دلوز همواره از طريقِ خوانشِ فيلسوفانِ ديگر، به دنبال طرح و بسطِ مسئله ‌اي در فلسفۀ خويش بوده است. بدين جهت، بسيار پيش مي ‌آيد كه در نسبت با مسئلۀ خويش، بر مفهومي در انديشۀ يك فيلسوف تأكيد گذارد، كه با وجود اهميتش، در نظامِ فكري آن فيلسوف چندان برجسته نشده باشد. مفهومِ اكسپرسيون، كه دلوز آن را مبتني بر خوانشِ اسپينوزا در كتابِ اكسپرسيونيسم در فلسفه: اسپينوزا طرح كرده، از جملۀ چنين مفاهيمي است، كه دامنه و وجوه گسترده اي دارد. از آن جا كه نوشتۀ حاضر در پرتوِ مسئلۀ نسبتِ يگانگي و بسگانگي اين مفهوم را بررسي مي‌كند، لذا وجه منطقيِ اين مفهوم در آن برجسته مي ‌گردد. اين مقاله مي ‌كوشد نشان دهد كه چگونه دلوز با استفاده از منطقِ اكسپرسيون،  اصالتِ يگانگي يا اصالتِ بسگانگي را كنار زده، و نسبتي درون ماندگار ميانِ اين دو مفهوم برقرار مي ‌سازد. براي اين منظور، ابتدا تمايز و درعين حال هم بستگيِ مؤلفه ‌هاي سه‌ تايي اين منطق، از سه جهتِ متفاوت شرح مي ‌گردد. سپس نشان داده مي ‌شود كه چگونه اين هم بستگي مبنايي براي برقراري نسبتي درون ‌ماندگار ميانِ مفاهيمِ يگانگي و بسگانگي، فراهم مي ‌سازد. بخش آخر نيز با درنظرگرفتنِ اين منطق، به صورت تحليلي، تفسيرِ دلوز از مفاهيم جوهر ِمطلق و تمايز واقعيِ صفات را بازسازي مي ‌كند، تا به صورت انضمامي نمونه ‌اي از لوازم و نتايجِ دگرگون‌ كنندۀ آن را آشكار سازد.